Het heeft nog lang geregend en de weersverwachting is dat dit nog wel een weekje door gaat. Gelukkig niet continue, maar wel vanaf een uurtje of één. Dus lijkt het ons beter om wat eerder te starten. Het weer geeft aan dat het koeler is dan de afgelopen dagen. Tja, het is bewolkt, maar koeler? Het is nu drukkend.

Om half tien rijden we dan ook het terrein van SeaWorld op en staan precies voor de ingang (wel aan het einde van de rij). Het is iets drukker bij de tassencontrole en Michael probeert met het tasje met flesjes water door de rij te glippen. Hij wordt echter meteen terug gestuurd door de beveiliging.

We starten vandaag maar aan de andere kant van het park en komen als eerste de Stingrays (roggen) tegen. Michael probeert Steven over te halen om ze te gaan voeren, maar Steven staat heel hard te huilen dat hij dat niet durft. Toch lukt het om Steven zo ver te krijgen en hij draait meteen helemaal om. Voeren is leuk!!! Samen met Michael voert hij de roggen. Hiervoor moet je je hand vlak onder water houden en zwemt zo'n rog er overheen en zuigt de vis als het ware op. Ik weet van een vorige keer nog dat het niet mijn ding was.

Maar een stralend jongetje gaat nu door naar het voeren van de dolfijnen. Dan hebben we nog het voeren van de haaien en de zeeleeuwen. Maar die komen straks pas aan de beurt. Bij de dolfijnen kies je van tevoren om te voeren of te kijken. Wij kiezen voeren en dat houdt meteen in dat we $7,- p.p. betalen (met de jaarpassen $1 korting). Als we betaald hebben en in de rij wachten tot we als groep naar binnen mogen zien we de verzorgers in de weer met een dolfijn. Een aantal houden de dolfijn in bedwang en een paar springen in het water om daar te helpen. De dolfijn wordt uit het water gehaald en weggebracht. Het blijkt dat hij erg gestrest was en ze hem laten onder onderzoeken waarom. Misschien kramp? Ze weten het niet.

Dan mogen we naar binnen en krijgen een na de uitleg een bakje visjes om te voeren. Ik sta de mijne af om foto's te kunnen maken. Dat vinden Michael en Steven geen probleem, des te meer hebben zij. Het duurt even voordat de dolfijnen onze kant opkomen. Ze zijn erg actief en de soaking zone van Shamu is er niets bij. Jeetje wat een water gaat er over de rand. Je geeft met je ene hand een visje en met je andere hand aai je. Dan beloon je dat je mag aaien.

Aangezien aan de andere kant de visjes op zijn en het daar wat leger wordt verplaatsen we om de visjes te voeren. Ik sta een paar meter van Michael en Steven af die nog steeds nijver een visje bungelend boven het water houden en ik heb sjans met een dolfijn, terwijl ik helemaal geen visjes heb. Uiteindelijk zijn de visje toch op en hebben we allemaal veel plezier gehad.

Van Michael en Steven is een foto gemaakt die bij nader inzien erg leuk is. Die willen we hebben tot we zien wat ie kost .... $20,- voor één foto. Dus niet. Als we een foto van een foto proberen te maken worden we echter tegengehouden. Dan maar geen foto. Jammer!

We gaan door naar de dolfijnen onder water. Dit is hetzelfde bassin met de 12 dolfijnen, maar dan onder water. Wat een geweldige show geven die dolfijnen onder water weg zeg! Wow, met grote groepen komen ze langs gestoven. We hebben echt heel veel te kijken.

Het blijft elke keer weer een fantastisch beeld!!!

Ondertussen is het wat na 11-en en om 11.30 uur begint de Seamore &n Clyde show en die staat op ons lijstje. Het is nog even lopen en we kiezen een leuk plekje in het stadion uit. Het is nog steeds bewolkt, maar wel behoorlijk warm.

De show hoort normaal gespeeld te worden met twee zeeleeuwen een walrus en een otter. Vandaag is er echter maar één zeeleeuw die niet geheel meewerkt. Het is minder leuk dan anders en de acteurs vallen daardoor regelmatig uit hun rol. Dat vind ik dan wel weer grappig. Steven geniet vooral van het voorprogramma met de mimespeler, die inspeelt op het binnenkomende publiek. Michael zoekt liever even de koelte (met een biertje, uiteraard) op in het naastgelegen restaurant.

Na de show gaan we gezellig over de lopende band om de pinguïns te kijken. Elke keer is dit weer leuk om te blijven staan en toch langs de pinguïns vervoerd te worden. Ook de temperatuur binnen is erg aangenaam en we drogen lekker op.

Na de pinguïns naar de zeeleeuwen. Steven verheugt zich al helemaal op een volgend voederverhaal. Jammer genoeg is het loket voor voeren net gesloten en pas na een half uur weer open.

Dat duurt zelfs Steven te lang en we gaan het proberen bij de haaien. Hier zijn we nog op tijd en de visjes gaan weer het water in. Alleen worden ze opgegeten door de roggen ipv de haaien. Maar het gaat om het idee. Binnen zwemmen de haaien indrukwekkend boven onze hoofden en we genieten van het aanzicht. Er zijn ook andere dieren zoals kikkers, zeepaardjes en tropische vissen.

Dan maar even een hapje eten want het is al 13.00 uur. We bestellen een combo voor ons drieën: 2 soorten ribs, een kippenpootje en frietjes, daarnaast een bakje watermeloen. Maar deze vette en gezonde hap komt zelfs met z'n drieën niet op. Wel lekker om even wat te eten en te zitten.

Dan steken we het water over om naar Wild Arctic te gaan. De lucht heeft een rare gele gloed en er hangt duidelijk regen in de lucht. Bij Wild Arctic kiezen we voor de vlucht (ipv te voet) en wachten een half uur om via de vluchtsimulator bij de ijsberen en walrussen te komen. Steven heeft zo'n plezier in de simulator dat dit het wachten zeker waard is geweest.

Dan is het 14.15 uur, heeft Michael erg last van zijn rug en besluiten we terug te gaan. Ondertussen begint het te druppelen en dan wordt het klimgedeelte van het kinderdeel gesloten uit voorzorg. Dat is dan ook geen optie meer. In de winkel bij de uitgang vind ik nog een leuk scrapsetje. Ook bij SeaWorld heeft het scrappen eindelijk toegeslagen. Mooi!

Rond 15.00 uur zijn we terug en doen lekker rustig aan de rest van de dag. Wel wordt aan het einde van de dag het zwembad nog lekker gebruikt met z'n drietjes en met een 9-jarig jongetje betekent dat veel nat gespetterd worden waarbij hij zelf giert van het lachen. Voor WaterparkFun & More heb je helemaal geen Disney-passen nodig!

Vanochtend besluiten we een dagje Aquatica te gaan doen. De eerste week is al weer voorbij. De tijd vliegt! En volgens Steven moet je toch minimaal één keer per week een waterpark doen. Onze kaartjes zijn nog acht dagen geldig, dus vandaag nog Aquatica en dan in het weekend of begin volgende week nog een waterparkje.

Dan hebben we ook nog kaartjes voor Disney die niet verlopen. Hierop staat als het goed is nog twee keer een Disney park en drie keer een Disney waterpark. Dus ook daar kunnen we nog mee vooruit.

Het is doordeweeks en dan is het niet zo druk........wel dus! We sluiten om 9.30 uur aan in de rij auto's richting parkeerplaats. Hier was prefered parkeren maar voor $3,- en dat gaan we dus maar doen. Lekker voor de ingang zodat we niet ver hoeven te lopen. Ook bij de tassencontrole is het druk.

Om binnen te komen is zowel bij Disney als in deze parken een vingerafdruk nodig. Eerst leg je kaartje onder de scanner en dan moet je een digitale afdruk van je vinger laten maken. Als het goed is komen deze twee overeen en zegt de computer "Hello Steven" en mag je naar binnen. Maar vandaag komt "Hello Steven" niet. Het enige dat hij aangeeft is "bio doesn't match" en dat wel vijf keer achter elkaar. Steven doet hevig z'n best om zijn vingertje zo goed mogelijk op het apparaat te houden en gelukkig, de zesde keer komt er...."Hello Steven". Nou maar hopen dat het morgen in Busch Gardens niet ook zo'n slag wordt.

We vinden weer een plekje in het rijtje waar we de vorige keer ook waren en dat is goed bevallen. Precies tussen het kinderdeel en de Wildwaterbaan. Na het insmeren zijn we helemaal klaar voor de wildwaterbaan en draaien meerdere rondjes mee in de stroomversnellingen onder de waterstralen door. We proberen zelfs een heel rondje alleen te drijven, maar volgens Steven is dat saai omdat het niet snel genoeg gaat.

Na genoeg rondjes gaan we de golven in het grote bad maar eens proberen en ook hier wachten we twee sessies golven af. We zijn dit keer slim en lopen via de zijkant naar het grote bad toe, dan hoef je niet zo'n stuk door het zand te baggeren en kan je helemaal verhard bij het ondiepe komen. Geweldig! Dat we dat vorige keer niet gevonden hebben. Michael was zo slim.

Op te terugweg lopen we toch langs de winkel en nemen een pizza mee voor Michael en Steven en een broodje roast beef voor mij. Twee dure melkjes voor het vocht.

Dan is toch de Goa Rapids weer aan de beurt en draaien weer lekker rondjes mee. Het aantal bezoekers is echter aanzienlijk toegenomen en nu is er een extra handicap ingebouwd: niet botsen. En dat is geen gemakkelijke opgave! maar we manoeuvreren ons gewoon door de menigte heen.

Michael houdt het na een paar rondjes voor gezien en ik een aantal daarna. Steven gaat echter vrolijk verder en wordt zelfs vriendjes met een Amerikaans jongetje.

Ondertussen is Steven nogmaals ingesmeerd, maar waar we geen rekening mee gehouden hebben is de scherpe zon in de middag. Het is 15.00 uur als we besluiten naar huis te gaan en het laatste uur brandde de zon behoorlijk. En dat laatste uur lag Steven nog in het water. Hij komt er dan ook uit als een kreeftje. Oeps! Daar moeten we toch beter op letten. Natuurlijk trekt dat behoorlijk en dat laat Steven dan ook weten en zet zijn meldplicht op repeteerstand.

Op de terugweg halen we ijsjes bij Target en smeren Steven alvast grondig in. Dat helpt. Dan thuis nog een keer.

Morgen even opletten met de zon.

Vandaag vroeg uit de veren, want we hebben beloofd om rond 9.00 uur in Busch Gardens te zijn. Dat betekent om 7.30 uur op weg. Steven is al 1,5 week om 6.00 uur wakker en net vandaag moeten we hem wakker maken om 7.00 uur. Dat zal je altijd zien. Steven is nog steeds lekker rood en start met een dubbele smeerbeurt en een shirt met lange mouwen.

We rijden inderdaad om 9.00 uur het parkeerterrein op van Busch Gardens in Tampa. Vroeg genoeg om nog een super parkeerplek te krijgen in de eerste rij achter de gehandicapten (waar de eerste twintig rijen voor zijn). Haha, nu lijkt de parkeerplek ineens niet meer zo ideaal als je op de 21e rij staat.

Darlene staat al voor de ingang te wachten en ziet ons meteen. Het is een warm weerzien na één jaar. Matthew is er niet bij dit keer omdat hij in een zomerkamp werkt en Linda kan niet komen omdat ze al een week erg last heeft van pijn in haar onderrug en been. Dus we gaan gezellig met z'n viertjes.

Michael heeft gereden en is eigenlijk al erg moe, maar besluit toch door te gaan. Busch Gardens is een dierentuin met daarin zes achtbanen en een paar waterbanen, waarvan een paar echt heel heftig. Vandaag laten we alle rides aan ons voorbij gaan en houden het bij de dierentuin. Onderweg naar de Chimpansees zijn we al in een druk gesprek gewikkeld, wat soms best moeilijk is voor Steven, die wel een beetje Engels verstaat, maar dit natuurlijk niet kan volgen. Hij is wel op een leeftijd dat hij graag alles wil weten en vraagt tussendoor dan ook steeds om vertaling. 

Voor we bij de apen komen zien we eerst Canadese ganzen (die schijnen op je vingers te sabbelen; vandaag dus niet, jammer) en wat andere vogels.

Dan komen de Chimpansees en de Gorilla's aan de beurt. De baby van vorig jaar is al aardig gegroeid en ligt lekker languit te slapen. Natuurlijk is het een heel lief gezicht en dat zorgt voor veel aandacht.

Na de apen doen we een rondje leeuwen, hyena's, nijlpaarden en vissen. Je kan overal heel dichtbij komen omdat er alleen glas tussen de dieren en jou zit en het glas komt tot aan de grond. En vooral: het is helemaal niet druk. Hierdoor lijkt het alsof je naast het wilde beest staat. De leeuwenroedel bestaat uit twee vrouwtjes en een mannetje van twee jaar. Als wij aankomen zit het mannetje achter één van de vrouwtjes aan en die probeert hem af te schudden en het mannetje kiest dan ook eieren (...) voor zijn geld. Dit alles onder gegiechel van Steven, die daarvoor precies in de goede leeftijd zit. We blijven een tijdje kijken naar deze mooie dieren.

Bij de hyena's komen we er eentje tegen die net weg loopt als wij eraan komen. Ach, dat is niet zo erg want hyena's zijn niet zo onze beesten. De vissen zijn leuker, maar er zijn veel minder fel gekleurde vissen dan vorig jaar en door deze vissenmassa bewegen zich een moedernijlpaard en babynijlpaard. Met finesse zweven zij door het water, wat ons mateloos fascineert. Zo'n groot zwaar beest dat zo door het water zweeft.

De aapjes die daarna komen blijven gewillig zitten.

Het is nu 11.00 uur en ons jongetje in de groei heeft al een tijdje honger ..... heel veel honger! We gaan lunchen in een restaurant waar we een aantal jaar geleden gegeten hebben en een show gezien hebben. Op weg daar naartoe zien we nog meerkatten. Wat zijn dat een leuke beestjes.

Onderweg komen we ook nog krokodillen, gieren, schildpadden, olifanten en een neushoorn tegen.

Dan zijn we eindelijk bij het restaurant en hebben ze niet eens pizza!!! Dan maar spaghetti.  Weliswaar tweede keus, maar ook erg lekker volgens Steven. Michael neemt wat aardbeien en druiven, erg gezond en Chantal een salade. We hebben mazzel want om 12.15 uur begint de show en die pikken we gelijk mee. We zingen vrolijk mee met de 70er jaren liedjes en zelfs Steven vindt het geweldig. Darlene geniet volledig, zij is iets ouder dan wij zijn en dit is echt "haar" muziek. Heel erg leuk om dit samen te bekijken.

Nog helemaal in deze gezellige mood gaan we verder naar de tijgers en blijven daar een tijdje kijken. Hier is airco en dat is vandaag echt wel nodig, want we druipen allemaal ondertussen. De tijgers worden gevoerd; wat een fascinerend gezicht is. Deze grote poezen die naar vlees springen en afkoeling zoeken in het water.

We laten de Orang-oetangs even voor wat ze zijn en gaan door naar afkoeling: De Tidal Wave. Deze bootrit  is er puur op gericht om iedereen nat te maken. Niet alleen de passagiers, maar ook de kijkers aan de kant. Steven en Michael gaan boven op de brug staan en krijgen te maken met de splash van de boot. Dat is pas afkoelen. Steven druipt vervolgens de trap af. Maar ja, water alleen van de voorkant maakt je achterkant niet nat.

Dus doen we het voorzichtig over in de splash-zone van de Sheikra. Nou, nat is hier echt nat! Als de Sheikra langs komt mogen de kijkers de vloedgolf hebben. Helemaal gratis en voor niets. Zelfs ik en Darlene, die toch een heel eind uit de buurt staan krijgen de laatste druppels mee. De "spray" werkt heerlijk verkoelend. Ondertussen heeft Darlene haar emmertje met zoute popcorn gevuld en samen met Steven en Michael komt de bodem snel in zicht.

Op weg naar onze laatste bestemming, 'The Land of the Dragons', voeren we de lori's. En vandaag hebben ze zo'n honger dat Steven regelmatig in gevecht is met zijn bekertje nectar. De lori pakt het bekertje met zijn snavel en Steven trekt aan de andere kant heel hard en roept: "Laat los !!". Uiteindelijk na wat gevechten en wat meegeven is zijn bekertje leeg en kunnen we naar het kindergedeelte: 'The Land of the Dragons'.

Daar gaan wij lekker in de schaduw zitten, wat qua temperatuur eigenlijk niets uit maakt, en praten verder bij en Steven probeert alle attracties. Hij hijst zich meteen even uit zijn natte kleren.

Om 16.00 uur houden we het voor gezien. Michael heeft het helemaal gehad en op de parkeerplaats nemen we afscheid van Darlene, die betreurt dat we elkaar niet langer kunnen zien. We wisselen de ge-eikte cadeautjes uit: kaas (twee kilo voor Linda), stroopwafels, zuurtjes en drop van ons en kleurboek, krijtjes en een auto voor Steven. Dit jaar geven wij ook een fotoboek met foto's van alle jaren dat wij elkaar kennen en dat is ondertussen al weer zeven jaar!

Wij rijden weg en Darlene gaat nog even verder het park in.

Onderweg is het erg druk. Chantal rijdt en moet een paar keer op de I4 goed op de rem. Terug in Kissimmee doen we nog even boodschappen bij de Publix. Dan naar het huis: eten, bad, bed.

Genoten! En moe!

Morgen? Shoppen waarschijnlijk, Premium Outlets.

Vandaag stat uitslapen op het programma, maar beide mannen hebben daar niets mee, dus blijf ik lekker tot 8 uur liggen. Als ik lekker aan een boterhammetje zit en de mail even bekijk oppert Michael om rond 10 uur naar de Premium Outlets te gaan en dat doen we.

We zijn wat eerder klaar en gaan rond 9.30 uur zodat we bij aankomst constateren dat de winkels pas om 10.00 uur open gaan. Het is nog heerlijk rustig en we kunnen nog even op een bankje zitten. Dat komt goed uit want de warmte overvalt Michael behoorlijk.

We starten met shoppen bij Levi's Store. Steven past een aantal broeken, maar vindt er geen één lekker zitten. Dus stappen we alleen met een broek voor Michael en een verjaardagscadeautje voor Mohammed de deur uit. Als ik betaal, wat nogal lang duurt, zijn Michael en Steven al even gaan kijken bij Tommy Hilfiger for Kids, maar kunnen niets vinden. Steven wacht dan maar in een massagestoel waar je drie minuten gemasseerd wordt voor $1,-. Hij geniet!

Dan op naar de Tommy Hilfigerwinkel voor Michael waar ook nog een kinderdeel aan vast zit. Michael vindt een donkerblauw overhemd en Steven een shirt.

Ondertussen heeft Steven weer verschrikkelijke honger. Dat is bijna dagelijks rond een uur of 11. Zij ontbijt was dan ook vroeg (6.30 uur), dus gaan we even afkoelen in de foodcourt en voor Steven zijn gewilde Philly Cheese Steak halen. Dit broodje met steak en kaas gaat er in no time in.

Michael vindt dat ik even voor polo's moet kijken bij Ralph Lauren. Nou is deze winkel niet helemaal mijn smaak en binnen moet ik ook beamen dat het meeste wel erg college is, niet mijn ding. Maar als je iets verder kijkt hebben ze ook "normale" shirts en ik neem een rood en een oranje shirt mee voor ca. 10 dollar per stuk.

Dan is Steven aan de beurt bij Nike. Hij heeft nieuwe gympen nodig voor atletiek en zoekt ze zelf uit. De witte met een kleurtje die mama uitzoekt vindt hij ronduit lelijk. Neeheee, hij wil zilveren en blauwgrijze, want met die zilveren zal hij op school echt wel jaloerse blikken krijgen. Ik merk het al, ik ben gewoon ouderwets en weet niet wat in is bij de jeugd. Ik heb zo'n gevoel dat ik daar echter wel snel achter ga komen. We nemen de zilveren mee in maat 34 en de blauwgrijze in 35. Kan'ie nog even groeien. Nu heeft Steven maat 33.

Ik begin langzaam door te hangen met al die tasjes met schoenen, spijkerbroeken en shirts. Hier in Amerika doen ze ook nog alles in onhandige papieren tassen met lange handvaten, waarvan de harde hoeken heerlijk langs je benen schuren. Het plaatje moet er wel leuk uitzien met de tasjes met merken erop. Echt Amerikaans!!

We wandelen nog even de Character Outlet van Disney binnen en daar vind ik een pakketje voor scrappen. Het is een pakketje uit 2008 en daar ben ik net toe aan het scrappen van de Disney foto's dus dat komt prima uit. Het is afgeprijsd van $15,- naar $5,- en bij de kassa blijkt er ook nog een 50% korting overheen te gaan. Wow, een scrappakket voor $2,50. Ik heb mijn dag!

We lopen nog even bij Ecco en HushPuppie binnen, maar ook weer snel naar buiten omdat we niets leuks kunnen vinden. We zijn nu door het eerste rondje winkels door en Michael wil heel graag terug naar het huis. Mijn armen, die bijna tot op de grond hangen, zijn het daar wel mee eens. Twee uurtjes shoppen is voor nu even genoeg. We kijken vanmiddag wel even verder.

Eenmaal terug in het huis haalt Michael wat slaap in en zitten Steven en ik achter de computer. Ik update de site en Steven speelt Dofus.

Michael slaapt nog steeds als Steven en ik om 14.45 uur besluiten om naar WalMart te gaan en MouseMemories. We starten bij MouseMemories (www.mousememories.com), wat een echte scrapbookwinkel is, die gespecialiseerd is in papier en toebehoren van de staten en de pretparken. Dus volop Disney en SeaWorld spullen. Ik wandel een half uurtje rond terwijl Steven aan het begin van de winkel op de grond zit met zijn DS. Ik hou het bij wat papier van Rome, SeaWorld en Disney en vier velletjes stickers. Ik ben ook erg blij met het velletje tijgervilt en gatorpapier.

Dan is het tijd voor de kapper bij WalMart. Steven heeft vanmorgen nog gevraagd of hij naar de kapper mag omdat hij zo'n warm hoofd heeft. Komt deze vraag uit dit jongetje?? Dat is werkelijk de eerste keer. Dus gaan we naar de kapper, die zijn haar in 10 minuten eraf haalt met de tondeuse op stand 4. Het is een hele opluchting voor Steven dat korte koppie. Het is wel weer even wennen.

Voor:                         Na:

Na nog even wat nagellakremover kopen gaan we weer terug naar het huis. Het is ondertussen 16.30 uur. Michael is net wakker en nog steeds beroerd.

Vandaag staat de CHA (Craft and Hobby Association) Show op het programma. Voor de niet-scrappers en dat zullen de meeste lezers zijn, dit is de grootste hobbybeurs in Amerika. De CHA is twee keer per jaar en hier wordt voor alle winkeliers het nieuwste van het nieuwste op hobbygebied gepresenteerd zodat ze kunnen bestellen voor hun winkels.

Je snapt dat ik in de zevende hemel was toen ik las dat de CHA dit keer in Orlando zou zijn én opengesteld zou worden voor publiek én in onze vakantie zou plaatsvinden. Natuurlijk heb ik toen meteen kaartjes gekocht.

De echte CHA (CHA 2009 summerconvention & trade show) is van dinsdag 28 juli tot en met donderdag 30 juli en daarna zijn er twee dagen (31 juli en 1 augustus) voor hobbyisten (CHA Craft Supershow) met een megacrop op zondag 2 augustus.

After 68 years of hosting the craft industry’s most successful and prestigious trade events, the Craft & Hobby Association (CHA) announces its first-ever consumer show, the CHA Craft SuperShow. This event will be open to the public at the Orange County Convention Center in Orlando, Florida, July 31 and August 1, 2009. The Craft SuperShow will follow CHA’s Summer Convention & Trade Show held July 28 through July 30, 2009. Composed exclusively of CHA member exhibitors from manufacturer, retail, designer, professional crafter and publisher sectors of the craft industry, the Craft SuperShow will be the industry’s “must attend” consumer crafting event of the year.

En vandaag is de dag. Ik vind het allemaal reuze spannend: zo'n grote beurs in dat immense congresgebouw in Orlando. Op internet heb ik al gezien dat de grootte waarschijnlijk wel mee zal vallen, maar het blijft spannend!

Om 10.00 uur gaan we op weg. Het is in de west-vleugel van het Orange County Convention Center in Orlando en we sluiten aan in de rij om te parkeren.

Michael weet de auto in de parkeergarage op de begane grond in zijn achteruit in een klein parkeerplekje te proppen, waarbij Steven en ik voor de zekerheid maar even van tevoren uitstappen. Daar had ik 'm niet in gekregen en al helemaal niet geprobeerd. Michael en Steven hebben beloofd vandaag mee te gaan en als het goed is zal er ook een heel kinderdeel zijn.

Als we het gebouw in zijn is pas duidelijk hoeveel mensen er ook naar de CHA willen. Er staat echt een rij van honderden meters. Alsnog een kaartje kopen is sneller en dan kan je meteen naar binnen, maar iedereen heeft online een ticket gekocht en zal in de rij moeten. Even later hoor ik dat er maar een paar computer de online tickets kunnen verwerken en dat ze er van geleerd hebben wat de impact is. Morgen zal het anders zijn .......

De rij schuift redelijk snel en Michael en Steven zijn maar even gaan zitten. Tegen de tijd dat ik langs kom sluiten ze weer aan. We krijgen een armbandje (oranje is voor volwassenen en groen voor kinderen) om binnen te komen en allemaal een mooie Provocraft tas. Wow, ik vind het nu al leuk!

Eenmaal binnen moeten we eigenlijk allemaal een beetje lachen. Het is helemaal niet zo groot, zelfs de KreaDoe is groter. Het lijkt dan ook echt op de KreaDoe, de grote hobbybeurs in Nederland die altijd voor vijf dagen in November in de Jaarbeurshallen is en super druk is. We lopen eerst naar het kinderdeel, waar het nu nog super rustig is. Daar is een springkussen en iemand die ballonnen knoopt tot beestjes, je kan je je laten schminken en er is een super knutselparadijs. En dit alles is gratis! (De entree voor kinderen ook). Hoe hard Steven ook van tevoren geroepen heeft dat hij niet van knutselen houdt, dit is toch wel heel leuk! Ik haak af na de aap van ballonnen en het springkussen en laat mijn mannen alleen.

Als ik later een paar keer langs kom lopen zie ik dat Michael en Steven druk aan het knutselen zijn: boekenleggers, deurhangers en een ketting en je kan nog veel meer andere dingen maken.

Ik besluit dezelfde tactiek te gebruiken als bij de KreaDoe en start aan de rechterkant. Dat blijkt een prima beslissing. Er is wel een groot verschil met de normale CHA. Hier zijn geen merken die hun nieuwe producten aanprijzen, maar scrapbookstores uit de omgeving en van verder weg. Sommige stands zijn zo druk dat het niet mogelijk is om binnen te komen en daar laat ik het dan ook maar bij. De eerste stands hebben eigenlijk alleen maar pakketten, errug leuk, maar $20,- of meer betalen voor iets dat ik zelf ook kan vind ik wat overdreven. De voorbeelden die er hangen mogen dan ook niet gefotografeerd worden, want de voorbeelden zitten in de pakketten. Tja .... dat kan ik toch echt niet laten, dus toch maar op de foto.

Als ik net bedenk dat het toch jammer is dat er niet echt nieuwtjes zijn en ik toch echt geen pakket wil kom ik in de stand waar Heidi Swapp spullen verkocht worden en alles is geprijsd van $ 0,99 tot $ 2,50 . Nou wordt ik echt blij, maar blijf toch heel bescheiden. Ja ... echt ik heb me super ingehouden en ben erg trots op mijzelf. Maar blijf gerust doorlezen; er is nog een halve zaal te gaan.

Zoals al gezegd heb ik nog niet heel veel: wat Heidi Swapp spullen, twee stickers van Disney en wat afgeprijsde bling bling. Dan doe ik mijzelf toch de ronde hoekentang, de Crop-a-dile Corner Chomper, kado voor $18,- en vier stansjes van Quickutz voor 1 dollar per stuk.

Eigenlijk hoop ik dat de stand van Making Memories er is met de Slice en de nieuwe kaartjes met nieuwe mogelijkheden, maar helaas ...... na de rest van de stands doorgelopen te zijn kom ik deze niet tegen. Wel de Cricut en Cuttlebug van Provocraft. Daar hebben we tenslotte ook een tas van gekregen.

Ik kom wel Jen Star tegen in de stand van mijn favoriete scrapwinkel: Whim-so-doodle.

Om het voor mezelf een beetje goed te maken en omdat ik ook nog wat cadeautjes wil kopen voor verjaardagen  ga ik terug naar Heidi Swapp en pik er daar nog wat leuke spulletjes uit: bling, stempels, rub ons, chipboard, masks.

De rij wordt met de minuut langer en de producten aan de rekken steeds minder. In de rij, en daar sta ik 20 minuten, valt me op dat iedereen een roze tas heeft. Nou houd ik niet van roze en ben deze tas echt al drie keer voorbijgelopen. Maar het intrigeert me wel dat iedereen er een heeft. Wat is de catch, wat mis ik? Ik vraag het aan mijn achterbuurvrouw en degene die voor mij staat. Het is een tas met inhoud voor $30,- hoor ik. En het is echt geen klein tasje. Daar ga ik spijt van krijgen en mijn impuls rent naar het rek om ook zo'n tas te scoren ...... rek leeg!

Mooi dan maar niet en betalen voor de andere spullen. De mevrouw staat het al in te tikken. Dan komt er ineens een meneer met nieuwe tassen ............ oooohhhhh, toch maar???? Ja, impuls wint en ik wandel weg met zo'n roze tas, waar ik op dit moment nog niet van weet wat erin zit. Maar ik laat het straks nog wel weten.

De inhoud van de tas: 13 stempels: adore, all my love, destination, enjoy, escape, fabulous, favourite, happy birthday, imagine, moment, remember, thanks en together, een acryl block, een tasje voor je camera, een eyeletset, een boek van Heidi Swapp, een distressor, een kleine priknaald, schuurpapier, een album, speelkaarten groot formaat en grungeboard van Tim Holtz. Dit samen met de tas voor 30 dollar .... De tas heeft aan de binnenkant ook meerdere opbergmogelijkheden. Niet gek!

Tot zover de voor niet scrapbookers onverstaan- en onverklaarbare taal. We gaan weer over op gewoon Nederlands!

Bij de kassa is mijn telefoon afgegaan en Michael en Steven blijken al naar buiten te zijn gegaan. Het is rond enen en echt einde voor Michael. Ik vind ze net buiten de ingang en samen wandelen we naar de auto. Onderweg krijg ik te horen dat ik wel een spuuglelijke tas heb gekocht ..... hahahaha, tja het blijft ook niet mijn kleur, maar hij heeft wel een handig formaat. Wie weet ga ik zelfs nog met een roze tas op stap.

Buiten gaat het druppelen en tegen de tijd dat we in de auto zitten stort het naar beneden, een echte tropische bui. Steven is bang dat het een storm is, want dit is wel heel hard, maar het is toch echt een regenbui. Onderweg stoppen we nog bij Publix en lopen ons boodschappenlijstje af. Eindelijk heeft Steven zijn Corndogs, soort hotdog op een stokje, waar hij al de hele vakantie op wacht.

We zijn rond tweeën thuis en Michael valt in slaap en Steven en ik doen een spelletje. Als we aankomen is het hier nog droog, maar ook daar komt verandering in. Straks even kijken hoe het is om nog te gaan zwemmen.

Om een uurtje of 10 gaan we op weg met als doel 'The Florida Mall'. Voor Michael is het prettig om in een airco omgeving te zijn, dus gaan we nog een dagje shoppen. Zoals gebruikelijk parkeren we bij Sears. Dat vinden we een prettige winkel om te gaan shoppen en dat is een handige plek om weer snel bij de auto te zijn. Er is nog plek helemaal vooraan.

Als eerste gaan we naar de kinderafdeling en Steven mag zelf wat uitzoeken. Het heeft ook geen zin als wij wat uitzoeken, want dat doet hij toch niet aan. Hij vindt een 'cool' T-shirt met Bart Simpson en eentje met een draak. Maar er moeten ook spijkerbroeken worden gepast en uiteindelijk gaan we ook met vier spijkerbroeken weg, waarvan twee Levi's. Nou weet ik weer waarom wij bij Sears gaan winkelen: alle spijkerbroeken zijn maar 20 dollar per stuk.

De mooiste aankoop bij Sears blijft echter de nieuwe Nintendo DS, een zilveren dit keer. De oude vertoont regelmatig wat gebreken: stopt in spellen, spellen pakken niet meer etc. Een nieuwe DS is dus een must en Steven heeft er lang voor gespaard. Eigenlijk had hij zijn zinnen gezet op een andere kleur, maar de prijs van $129,95 en de toch wel coole zilverkleur zijn doorslaggevend.

Bij de buren (JC Penney) vinden we nog drie shirts (waarvan twee met lange mouwen) en een gymshirt van Nike. Zo vindt Steven winkelen zelfs leuk. Ik kan het niet laten om de kitsch lakschoenen voor meisjes op de foto te zetten. Hier zien we weer dat we echt in Amerika zijn.

In JC Penney is het erg warm en we stoppen even met winkelen om te genieten van de koelte van de fontein in het midden van de hal. Steven verveelt zich wat en gaat kijken bij 'Game Stop', een game winkel. Als Michael een paar minuten later gaat kijken heeft hij een spelletjes uitgezocht (Lego: Indiana Jones and the tempel of doom) en koopt dat ook van zijn eigen centjes.

We zien dat het al 12 uur is en de maag van Steven geeft hetzelfde signaal af: honger!! We zoeken de foodcourt op en voordat we gingen heeft Steven zijn bestelling al opgegeven: Philly Cheese Steak. Dat is de favoriet van Michael en nu ook de favoriet van Steven. Bij deze foodcourt zijn ze het lekkerst en dus bestel ik een Philly Cheese Steak zonder alle extra's als uien, sla etc met mayo, frietjes en een lemonade. Ik moet zeggen dat ze hier erg lekkere lemonade hebben. Ik ga echter liever voor rijst met vlees en salade en Michael wil even niets.

Als we de foodcourt uit lopen is er een winkel waar je been/voet en rug massage kan proberen en dat laat Steven zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij kruipt in de  stoel en geniet van de voetmassage. de rugmassage is wat hard en wordt al snel uitgezet.

We vervolgen onze weg via de 'Disney Store' naar 'Abercrombie'. Stefan, we hebben een overhemd en twee T-shirts (groen en oranje). Helaas waren ze dit keer niet in de sale. Zie foto.

Onderweg koopt Michael nog een mooi shirt bij 'Old Navy' en gaan we even gezellig de M&M store binnen. We kopen hier niets omdat het zo stervensduur is en wij de M&M's hier echt niet lekker vinden, maar door al die gezellige kleurtjes heen wandelen maakt je toch wel erg vrolijk.

Dan houden we 'The Mall' voor gezien en zetten al onze aankopen achterin de auto. Steven stort zich meteeeen met zijn nieuwe DS op het nieuwe spel. Michael heeft nog genoeg puf om ons af te zetten bij de naastgelegen scrapbookwinkel 'The Scrappy Boutique'. Deze scrapshop is gevestigd achter the mall en we zijn er al zeker drie jaar niet geweest. Dat betekent vandaag even zoeken. We weten waar we moeten zijn maar raken wat verward op het parkeerterrein van the mall. Nergens kunnen we de oversteek maken die we willen. Uiteindelijk rijden we er naartoe via Sand Lake Road.  Michael zet mij en Steven af en gaat zelf even rondneuzen bij Target.

Steven plant zich tevreden met zijn nieuwe DS op de grond bij aan het begin van de winkel en ik loop rond. Deze winkel is een stuk leuker geworden en heeft alle nieuwe lijnen en merken. Na gisteren weeg ik erg af wat ik wil kopen. Bij de kassa besluit ik echter toch het leuke boek mee te nemen wat op de toonbank ligt en leuke weetjes heeft.

Via SMS geven we aan dat we naar de ernaast gelegen 'Dollar Tree' gaan. De dollar winkel waar alles één dollar kost. Daar hebben ze niet veel en ondertussen staat Michael al voor de deur. Hij heeft een heerlijke strawberry smoothie gescoord en dat doe 'm erg goed. Het is erg warm. We gaan via Orange Blossom Trail naar huis. Het is nu toch al weer 15.00 uur. Time flies....

Op Orange Blossom Trail spotten we een auto die zijn barbecue trekt. Dat is weer eens wat anders dan een caravan. Het is geen Weber; Michael denkt aan Daan ....

Rond 16.30 uur gaat Michael nog even naar WalMart. Het is de eerste keer deze vakantie dat hij in de namiddag nog een keer weg gaat. Goed.

Steven en ik nemen nog een heerlijke duik in het zwembad. Helaas is dat niet van hele lange duur omdat Steven na zo'n 15 minuten even een bommetje doet met één knie opgetrokken. Met de andere voet komt hij hard op de bodem van het zwembad en geeft meteen aan dat zijn enkel erg pijn doet en hij er niet op kan staan. Dus dat wordt koelen en even insmeren met groene zalf tegen kneuzingen en dan (zielig zittend op de bank) afwachten.

We zijn nu een uur verder (met z'n nieuwe Nintendo DS natuurlijk, het beste geneesmiddel) en Steven loopt weer op zijn voet. Gelukkig maar!

Michael is niet alleen maar naar de WalMart geweest, maar ook naar de Farmer's Market die we dagelijks tegen komen op de hoek van Oren Brown en Poinciana Boulevard. Dit blijkt een erg goedkope versmarkt te zijn met allerlei groenten en fruit. Hij komt dus terug met een grote watermeloen  (pitloos; nou ja, alleen maar witte pitjes) en appels. Voor een fractie van wat je er voor betaalt in de supermarkt.

Onze aankopen van vandaag. Het witte shirt linksonder is van Michael. De rest is de garderobe van Steven. Aankoopscore van Michael tot nu toe: 1 (één) spijkerbroek en 1 (één) shirt. Hoe gaan die koffers op de terugreis vol komen ....?

De avondmaaltijd is zoals gewoonlijk simpel. Wel hebben we voorgenomen wat meer op de vitamientjes te gaan letten. Dus voor Steven pasta met kip, verse tomaatjes, een grote schijf watermeloen. Later nog honger: geroosterd boterhammetje met Philadelphia en een yoghurtje. Michael eet een groentemaaltijd die hij van de WalMart heeft meegenomen en een kwart watermeloen en Chantal wat boterhammetjes.

Onze SeaWorld- Aquatica- Busch Gardens jaarkaarten zijn nog drie dagen geldig. Daar moeten we dan toch nog even gebruik van maken en dat vindt Steven prima. Hij wil heel graag nog een keer naar Aquatica en naar SeaWorld. We hebben besloten dat we onze twee dagen Disney dit jaar niet zullen gebruiken omdat Michael zich daar niet goed genoeg voor voelt, eventueel wel een waterpark van Disney.

Dus vanochtend staan we om 8.15 uur klaar voor Aquatica. Michael laat het vandaag even gaan en is ondertussen weer in slaap gevallen. Omdat we zo vroeg gaan loopt alles lekker door, maar je merkt wel dat het vandaag zondag is en de drukte eerder zal starten.

Zoals alle keren betalen we graag $3,- om prefered te mogen parkeren en parkeren recht voor de ingang. De tassencontrole gaat lekker snel, al wordt de croissant van Steven weggegooid. Je mag wel snacks meenemen, maar geen boterhammetjes. Ook de toegang gaat heerlijk vlot. Dan worden we naar de zijkant geroepen: omdat het zo druk is worden alle kinderen gemeten en krijgen een gekleurd bandje om. Zo is het overzichtelijk in welke attracties de kinderen wel en niet mogen. Slim!

Omdat het nog voor negen uur is zijn de attracties nog niet open en het deel waar wij willen zitten ook niet. Maar daar hoeven we niet heel lang op te wachten en Steven rent alvast vooruit. Hij is bang dat onze plekken anders al weg zijn. Iedereen die om ons heen staat is echter in zwemkleding en zet liever een sprintje om als eerste op de glijbaan te zijn. maar wij hebben de plekken!

Na de verbanding van afgelopen dinsdag wordt Steven ingesmeerd met waterproof zonnebrandcrème factor 50 en doet hij een T-shirt aan. Dan zijn we klaar voor de Roa Rapids, de wildwaterbaan. Het rek met reddingsvesten is nog helemaal vol en dat geeft een mooi plaatje.

Al snel suizen we samen door de wildwaterbaan en het is nog heerlijk rustig. Van links naar rechts de stroomversnellingen volgend, onder watergordijnen en spuiten door.

Na een half uurtje hebben we allebei prikogen en zetten ons schrap om eruit te komen. Bij de in en uitgangen gaan de stroomversnellingen het hardst en is het een hele toer om in een keer stil te staan en eruit te lopen. Menigeen moet toch nog maar een extra rondje doen.

Maar rode ogen of niet, dan trekt het golfslagbad wel heel erg. Een voordeel van dat bad is dat het heerlijk warm water heeft en je er al van kan genieten om alleen maar in dat bad te zitten. Het weer laat het vandaag een beetje afweten. Het is wel warm, maar er zijn grote grijze wolken die steeds de zon bedekken. Jammer! Dat doet echter niets af aan de golven in het bad, waar Steven op drijft, naar slaat en in duikt. Genoeg uitdaging!

Vandaag lopen we eens andersom en komen langs de grote glijbanen met de banden. Wow, dat wil Steven heel graag doen .... samen met ..... mij. Maar ik ben geen fan van glijbanen en sla ze liever over. Michael is degene die glijbanen leuk vindt, dus deze attractie blijft een wens.

We gaan wel in de lazy river, die hier allesbehalve lazy is. Het is eerst al een hele toer om in de dubbele band te komen. Steven gaat er onderdoor en klimt zo in de band. Uit ervaring weet ik dat dat voor mij niet zo werkt. Ik moet er van bovenaf in/op. Na twee keer springen is dat gelukt onder groot geschater van Steven dat mama zo moeilijk doet en de hele band op een neer gaat. Dan gaan we klem tussen de andere banden 'drijven'. Halverwege is de ingang van de draaikolk en daar gaat alle jeugd naar toe. Steven stuurt en loopt over de bodem om de band richting te geven. Het leukst is om mama onder alle spuiters, watervallen etc door te laten gaan en hij heeft dan ook super veel lol. Onderweg komen we de dolfijnen (achter glas) tegen en een tank met tropische vissen.

Na vier rondjes heb ik weer aardig rode ogen van al die watervallen en heb het wel gehad met deze baan en plof dan ook van de band af. natuurlijk weer onder geschater van mijn jongetje, die zich er zo uit laat glijden.

Terug naar onze standplaats maar weer via het grote golfslagbad en daar pikken we nog wat golven mee.

Dan is het 11.30 uur en na al die gedane arbeid hebben we honger. Steven wil graag een peperonipizza, die vers uit de over komt en ik neem een broodje roast beef. De halve pizza en het halve broodje verdwijnen echter in de buik van de 9-jarige, die vervolgens bedenkt dat je beter 20 minuten kan wachten met zwemmen na het eten en weer de wild waterbaan in ploft......

Rond 12.00 uur draai ik nog een rondje mee. Het is nu zo druk dat het niet meer leuk is. Je moet continu mensen ontwijken. Dus gaan we lekker naar huis. Buiten het park werken we nog even mee aan een enquête om het park te verbeteren.

Buiten het park worden de automobilisten omgeleid door politie en medewerkers van Aquatica. Het park heeft zijn maximale aantal bezoekers bereikt en sluit voor een aantal uren voor nieuwe bezoekers.

Nog even naar Publix voor brood en een krantje en rond 13.30 uur draaien we oprit weer op van het huis. Michael is ondertussen weer wakker. Steven snelt naar zijn verlangde DS om een half uurtje te spelen.

Wat me elke keer weer intrigeert zijn de private cabana's die je bij Aquatica kan huren. Een soort tent op afgezet terrein met ligstoelen en een ijskast vol drankjes. Ik ben net gaan kijken wat zoiets kost, alleen voor de weet want aan ons is het niet besteed, en zie dat je er $199,- (+tax) voor betaalt. Wow, doe mij dan maar een parasolletje en een eigen handdoek. Dan neem ik ook lekker mijn eigen drankjes mee. Veel gezelliger!

Michael besluit ook vandaag niet mee te gaan en Steven en ik gaan om 8.30 uur de deur uit om samen te genieten in SeaWorld. Als we rond negen uur het parkeerterrein oprijden blijken we recht voor de ingang te staan op C10. Heerlijk! We wandelen naar de ingang en zien een leuke Shamu auto staan die natuurlijk op de foto moet. Later komen we dezelfde auto ook tegen in het park.

De tassencontrole is bijna leeg en ook de kaartjescontrole is gewoon doorlopen. Een goed begin is het halve werk... Steven gaat even een plattegrond pakken en we smeren even alle uitstekende lichaamsdelen in. Steven heeft zich voorgenomen om alle beesten te gaan voeren die mogelijk gevoerd kunnen worden.

OK, dan starten we bij de Stingray's, de roggen. Het plaatje bij de kassa geeft aan dat je het visje tussen je wijsvinger en je middelvinger moet klemmen en dan je hand met de palm naar beneden op de bodem moet leggen. De roggen komen dan het visje eruit halen. Het voelt als een stofzuiger, weet ik nog, die het visje eruit zuigt.

Het werkt! Het duurt even voor alle visjes op zijn, want je moet natuurlijk wel een aardige rog uitkiezen om je visje aan te geven en de bruine zijn nou eenmaal liever dan de grijze !?!. Maar de visjes zijn op en na het handen wassen kijken we nog even naar de baby roggetjes. Deze mag je niet aanraken.

Dan staan de dolfijnen op het programma, maar ook de dolfijnenshow trekt en die start om 10.00 uur en nu is het iets over half 10. "Toch maar de dolfijnenshow, dan kunnen we straks terug om de dolfijnen te voeren". Bij de dolfijnenshow, Blue Horizons, zoeken we een mooi plekje in het midden van het stadion en in de schaduw. Het is al erg warm en we verbazen ons hoeveel mensen de zon trotseren om een goed plekje te hebben. De vraag is dan ook hoe de foto's eruit zien, want vooraan fotografeer je tegen de zon in.

De show is mooi en Steven geniet van alle verschillende activiteiten. Naast de dolfijnen zien we ook papagaaien, een roofvogel en een tal aan acrobaten in de lucht en in het water. Ik merk echter dat ik de show niet meer zo verrassend vind als ik 'm vorig jaar vond.

We wandelen weer terug naar de dolfijnen om erachter te komen dat het voeren tijdelijk gestopt is. Het duurt nog een uur voordat we weer in de rij kunnen gaan staan. Dan maar verder het park in. Als eerste komen we de mannatees, zeekoeien, tegen. Ze drijven allemaal lekker in het zonnetje en bij de underwaterview is helemaal niets te zien. De krokodillen zijn leuk, maar na Gatorland zijn deze niet meer zo indrukwekkend.

Wij zijn nog nooit in Journey to Atlantis, de waterbaan,  geweest en staan er helemaal klaar voor dit keer. Eerst maar even kijken naar de bootjes die nu naar beneden komen en hoe nat ze worden. Maar tot onze spijt komen er helemaal geen bootjes naar beneden. De enige bootjes die wij zien liggen beneden stil en daar worden de mensen uit de boot geholpen. Dan klinkt de melding dat er een technische storing is geconstateerd en de attractie voorlopig even sluit. Hebben wij weer! Maar het voordeel is dat we nog niet in de rij hebben gestaan.

"Geen probleem! " vindt Steven, "Dan gaan we toch gewoon naar de pinguïns ". We koelen heerlijk af bij de pinguïns op de lopende band. Wat een uitvinding om mensen door te laten stromen, zodat iedereen wat kan zien. En de pinguïns blijven gewoon leuk om naar te kijken en de verschillende soorten te zoeken.

Buiten bij de pinguïns zijn spellen, zoals op meerdere plekken in SeaWorld, en meestal lopen we deze games voorbij. Maar Steven staat gefascineerd te kijken hoe een kindje ballen probeert te gooien in gekleurde vakken. Helaas mis! Dat triggert en natuurlijk wil hij het verbeteren. Hij krijgt 8 ballen voor $5,- en doet erg zijn best. Nou....dat weten we. Hij krijgt één bal in een rood gat en één bal blauw gat wat staat voor een kleine en een medium pinguïn! Ben ik even blij dat hij geen geel gat had en we met een maxi beest door het park moeten. De voorwaarde is wel dat hij zelf met de beesten gaat slepen, aangezien mama al een rugzak en een tas met flesjes bij zich heeft. Geen probleem voor Steven...... voor vijf minuten en dan is het niet meer leuk.

We gaan wat eten bij het Spice Mill Cafe waar Steven een steak burger neemt en ik chili. Alles is hier erg lekker, maar ook erg gekruid. Tja spicy is nou eenmaal spicy in Amerika. Tijdens het eten besluiten we de kleine pinguïn in de rugzak te stoppen en de grote in een plastic tas. Dat is wat handelbaarder.

Drie minuten later bij het voeren van de haaien krijg ik echter de plastic tas al in mijn handen gestopt. Voeren en dragen gaat niet samen. Maar na het voeren gaat de tas netjes weer terug. Het voeren van de haaien is best moeilijk. In de waterbak zitten vele soorten vissen en meestal eten de roggen stiekem de visjes op voordat de haaien eraan toe komen. Steven probeert het dan ook met meerdere technieken en vanuit verschillende hoeken.

Natuurlijk gaan we ook nog even binnen naar de grote haaien kijken en zien een kooi tussen de haaien hangen met twee mensen erin. SeaWorld heeft een aantal mogelijkheden om dichterbij de dieren te komen (een kijkje op internet leert dat dit $150,- p.p. kost voor 2 uur) waar dit er één van is.

We lopen verder en beseffen dat we de zeeleeuwen helemaal vergeten zijn. Daarvoor moeten we terug en helemaal om het Sea Lion and Otterstadium heen. Maar Steven wil de zeeleeuwen toch heel graag voeren en we gaan terug. Er zijn kleine zeeleeuwtjes, die in juli zijn geboren. Ze zijn aandoenlijk om naar te kijken. Ondertussen sluit het voerloket voor de lunch en moeten we wachten tot ze weer open gaan. Dat geeft mooie de tijd om even mijn ouders te bellen, die een week in ons huis zijn voor een korte vakantie.

Het voeren is een hele prestatie, want je moet goed mikken om de vogels te ontwijken die sneller zijn dan de zeeleeuwen. Maar het merendeel van de visjes komt toch in de bek van de zeeleeuw terecht! Goed gedaan Steven! En voor de zoveelste keer handjes wassen.

Het is ondertussen 12.45 uur en we stromen gezellig met een horde bezoekers het Sea Lion and Otterstadium in voor een show van Clide and Seamore om 13.00 uur. De show die we vorige week ook hebben gezien en die toen niet volledig was. Nu zijn echter alle dieren weer van de partij en klopt het verhaal weer. Dit is veel leuker! Alle grapjes zijn nu weer om te lachen en Steven begrijpt het Engels steeds beter en lacht lekker mee.

Onderweg naar het kinderdeel Shamu's Happy Harbor komen we langs het Nautilus Theater. Ook hier hebben we nog nooit een show gevolgd, maar de showtijden zijn nog ver weg, dus we lopen lekker verder.

Na een bakje dippin' dots rainbow ijs kan Steven weer lekker klimmen. Ik probeer boven mijn hoofd nog wat foto's van hem te maken in het net, maar hij rent hard voorbij. Het is zo'n dag dat hij NIET op de foto wil.

Na een half uurtje is hij uitgeklommen en wil graag met mij in de Flying Fiddler, een apparaat waarmee je een stukje vrije val creëert en dan op kinderformaat. Als we in de rij staan wordt het gesloten vanwege het weer. Het rommelt al een tijdje en er zijn wat donkere wolken in zicht. Dan sluiten zo de andere attracties in het kinderdeel ook.

Dus toch maar naar de show in het Nautilus Theater (14.45 uur), een show met veel acrobatiek en een verhaal over een visser die op de bodem van de oceaan beland. Steven vindt het erg mooi, maar het is niet helemaal mijn ding. De acrobaten doen spannende, moeilijke en gevaarlijke stunts, maar het kan mij niet erg boeien. Maar het is leuk het een keer gezien te hebben.

Als we weer buiten komen is de regenbui gestart en er komen grote druppels uit de lucht vallen. Overal proberen mensen te schuilen en onder elk afdakje staat het hutje mutje. Daar hebben wij weinig zin in en we lopen verder door de regen zo de volgende show in: Pets Ahoy! die om 15.45 uur begint.

We staan lekker droog, gaan zo de airco in en worden ook nog vermaakt. Wat wil je nog meer! De huisdieren show met honden, katten, vogels en een varken is erg vermakelijk! Ondertussen belt Michael en ik bel hem terug als we weer buiten staan. Het is geen probleem als we het wat later maken en misschien een leuk idee om nog wat te gaan eten bij Outback, steakrestaurant. Dat ziet Steven wel zitten.

De regenbui is ondertussen overgetrokken en het zonnetje schijnt alsof het nooit geregend heeft en ook de temperatuur heeft nergens last van gehad. Als laatste item gaan we nog één keer de stingray's voeren, want we staan al weer voor een dichte 'dolfijnen voeren' rij. Wel zien we nog een grote waterschildpad, die we tot nu toe altijd gemist hebben.

Om 16.30 uur sluiten we dan toch SeaWorld af om bij Publix wat boodschappen te doen en te gaan eten bij Outback. Wel raar zo zonder Michael, dat is toch iets dat je normaal samen doet. We bestellen een 9 oz steak met sides. Ik neem de garlic mashed potatoes en een salade en Steven de garlic mached potatoes en frietjes. Hij heeft het helemaal naar zijn zin en eet lekker door. De steak is wat peperig en het zorgt voor wat bluswerk met cola en dat wordt Steven wat teveel en hij rent naar de wc om weer van een deel van zijn eten er weer uit te gooien. Gelukkig is de hamburger die ik voor Michael heb besteld klaar en kunnen we weg. Het is nu 17.45 uur.

Als we  een paar minuten in de auto zitten barst de regen pas echt los. Donder en bliksem horen daar natuurlijk bij. Overal waar we rijden spat het water hoog op en iedereen past zijn snelheid aan. De benzinemeter staat al een tijdje laag en Michael zou gaan tanken, maar is dit vergeten. Nou gaat ie over in een lampje.......oh oh, dat wordt toch tanken en dat heb ik hier nog nooit gedaan.

Nou, jullie kunnen nu heerlijk mee genieten van een hoog blond gehalte. In de stromende regen stoppen we bij een tankstation en ik weet dat de benzinedop links  zit. De pomp geeft aan dat je eerst binnen moet betalen voor je kan tanken. Gewapend met creditcard ga ik naar binnen maar moet constateren dat ik niet weet hoeveel gallon er in de tank past. Ik spreek af dat ik eerst ga tanken en dan kom betalen. Dan komt de volgende hobbel. Hoe gaat het klepje open om bij de benzinedop te komen? Ik bekijk het hele dashboard en de deur. Geen knopje! Ik probeer Michael te bellen, maar die neemt niet op. Dan maar even vragen en een aardige meneer helpt zoeken en vindt het knopje onder de voorstoel. Logische plek?

Ondertussen komt de pompbediende eens kijken waarom het bij mij allemaal zolang duurt en legt uit dat je ook nog de pomp omhoog moet zetten om te tanken. Puf! Dan gaat het tanken verder vanzelf en reken ik $30,- af. We gaan weer verder in de stortbui en zijn rond 18.30 uur terug.

Michael voelt zich weer wat beter, maar wil toch zijn hamburger maar niet en we bewaren 'm. Vandaag is Richard van het Florida forum langs geweest om wat tijdschriften uit te wisselen. Helaas heeft Michael hem net gemist. De spullen stonden voor de deur, dus alles is goed gegaan en de dropjes, die erbij zaten zijn in zeer goede aarde gevallen.

Als ik aan het verslag ben begonnen valt de computer echter uit. Michael heeft de stekker eruit getrokken vanwege het onweer. Hier slaat zo nu en dan de bliksem nog wel eens in en we willen heel graag onze laptop behouden. Aangezien het onweer nog een tijdje aanhoudt en de computer weer opgeladen moet worden stel ik het verslag uit.

Vandaag gaan we weer met zijn drietjes op weg. Fijn! Wel een binnen activiteit, anders trekt Michael het nog niet en de Piratengolf wordt omgezet in Glow-in-the-dark golf.

Vanochtend doen we lekker rustig aan. Niemand heeft er behoefte aan om snel op pad te gaan en dat geeft mij de tijd om het gemiste verslag van gisteren af te maken. We hangen heerlijk wat rond, Michael slaapt nog wat en  Steven kijkt Pokemon en Scooby Doo. Ik hou erg van dit soort ochtenden waar niets hoeft en alles mag.

Om 12.30 uur zijn we allemaal klaar om te vertrekken en gaan op weg naar de glow-in-the-dark golf, The Putting Edge. Deze golf is gevestigd  in het winkelcentrum Festival Bay aan het einde van International Drive. We besluiten TomTom de weg te vragen en wijken op elke aanwijzing af. We rijden al anders de wijk uit en Eva hersteld zich snel. Ze wil ons echter de I4 op hebben en dat zal best sneller zijn, maar daar hebben wij geen zin in, dus doen we de SR535 en dan International Drive. Na 6 keer vragen of we alsjeblieft om willen draaien geeft Eva het op en gaat met ons mee. Maar de eerste mogelijkheid die ze weer ziet probeert ze ons alsnog de I4 op te krijgen. Dan hebben wij er genoeg van en zetten haar uit.

Michael rijdt weer en dat geeft mij de mogelijkheid om weer wat foto's van onderweg te maken. International Drive is aardig wat veranderd in de loop der jaren en we bekijken samen wat nieuw is en wat weg is. Het blijft een gezellige weg om overheen te rijden, ondanks de drukte.

Als we Bij Festival Bay aankomen geeft Steven aan dat hij honger heeft. Door onze rustige ochtend is een echte lunch er ook niet van gekomen en we gaan op zoek naar een food court. Dat is hier niet en in plaats daarvan gaan we naar Long John Silver. Deze echte Amerikaanse tent heeft grote hoeveelheden vettigheden. Steven wil graag een hamburger en ik kies voor een bord rijst met garnalen en groente. Michael houdt het bij een aardbeiensmoothie.

Naast deze eettent zit een arcade en zoals alles met stekkers heeft dit ook een grote aantrekkingskracht op Steven. Het lijkt wel een grote magneet die ongelooflijk trekt. Gisteren in SeaWorld mocht hij ook al geen spelletjes spelen en vandaag geeft Michael hem $2,- om een Ninja Turtle spel te spelen. Steven geniet en wij genieten buiten de arcade, waar we Steven kunnen volgen.

Dan is het tijd voor de golf en we gaan de glow in the dark in. Steven heeft er speciaal een geheel witte outfit voor aangetrokken en zo is het foto's maken binnen ook wel leuk. Het gaat niet altijd zoals hij wil en dat kost moeite en frustratie. Als het bij mij niet goed gaat moet ik er eigenlijk altijd alleen maar om lachen. Winnen is niet belangrijk, maar voor Steven wel en Michael wil ook altijd wel winnen.

Michael heeft voordeel van zijn golftechnieken en speelt goed. Hij heeft nog steeds last van zijn, in september verbrijzelde pols en zijn golf staat al tijden op een heel laag pitje, maar toch gaat dit erg goed. We eindigen dan ook als normaal: Michael wint met 46 punten, 7 onder par en Steven en ik eindigen gelijk met 57 punten, wat ook helemaal niet gek is en al helemaal niet voor ons 9-jarige jongetje. De pijn is weer wat verzacht nu Steven ziet dat hij niet laatste is geworden en er verschijnt weer een glimlach op zijn gezichtje, wat vijf minuten daarvoor op bijna huilen stond.

Na de golf lopen we nog een rondje door het winkelcentrum en zien dat de grote winkels als Ron Jon Surfshop en Outdoorworld er nog zitten, maar nog steeds en heel veel winkelplekken leeg zijn. Het is dan ook geen gezellig centrum. Steven krijgt nog een echt Italiaans citroenijsje, dat best zuur is volgens eigen zeggen en we gaan weer richting auto. We zijn nu naast de Prime Oulets en Michael voelt zich goed genoeg om daar nog naartoe te gaan.

We vinden een parkeerplek naast Nike en gaan daar kijken. Ik loop nog steeds op mijn gympen van jaren geleden en kan al tijden niets vinden. Deze gympen moeten nu echt de vuilnisbak in en Michael doet erg zijn best om schoenen te vinden voor mij.

Ik stem uiteindelijk in met twee paar en hij kan het werkelijk niet geloven. Na al die jaren (tussendoor wel wat Disney gympen gehad) toch nieuwe Nike's en dan twee paar!! Steven neemt twee bidons mee en vier paar sokken en Michael vindt nog een golfshirt.

We vervolgen onze weg naar de Disney Character Store  en het foodcourt waar Steven natuurlijk een Philly Cheese Steak wil. Voor Michael neem ik een large aardbeien smoothie mee, waar ik zelf ook wat van drink. Steven krijgt maar de halve Philly Cheese Steak op en de andere helft nemen we mee 'to go' .

Via Nautica gaan we naar onze eindstop Tommy Hilfigger. Daar vindt Michael het genoeg. Het is ondertussen ook al 16.30 uur. Steven en ik gaan de auto halen en rijden naar Tommy toe om Michael op te pikken.

 International Drive is super druk en er rijden hier echt een aantal gekken rond. Mensen die aan het kijken zijn in plaats van rijden, mensen die kruipen in plaats van een normale snelheid rijden en mensen die moeite hebben om van hun rem af te blijven en een motorrijder met teveel adrenaline. Soms is het frustrerend en soms moeten we er toch erg om lachen.

We komen rond 17.30 uur terug. Onderweg nog een megabui mee gekregen, die ons huis nog niet heeft bereikt. Dat duurt echter niet lang en ook wij hebben de onweersbui boven ons hangen. Gelukkig zitten we dan lekker binnen.

Het is de bedoeling om nog naar de piratengolf te gaan vanavond, maar het weer wil niet meedoen. In plaats van golf dan maar een rondje WalMart en we zijn om 20.30 uur weer terug. Nu is het wel weer droog, maar te laat om te gaan golfen voor Steven.

De haakwerkjes tot nu toe:              

Aangezien we gisteren geen Piratengolf hebben gedaan zetten we het maar voor vandaag op het programma. Het staat hoog op het wensenlijstje van Steven.

Voor we gaan nemen Steven en Michael nog even een lekkere duik in ons zwembad. het water is heerlijk warm en ze genieten beiden.

Om 10.00 uur gaan Steven en ik naar de Piratengolf op HW192 naast de WalMart, Pirate's Island Adventure Golf. Het zonnetjes staat al aardig hoog in de lucht en dat zorgt voor aardig wat druppels op ons voorhoofd. We nemen alle twee maal 18 holes, de gemakkelijke baan Captain Kidd's Adventure en de moeilijkere baan Blackbeards revenge en krijgen een dagkaart. We mogen nu de hele dag golfen als we dat willen.

Wij zijn de eersten op de baan en als eerste doen we de gemakkelijke baan: Captain Kidd's Adventure. Het voordeel van alleen zijn is dat we heerlijk door kunnen. Nergens wachten en wachten is ook niet de sterkste kant van Steven en zeker niet bij golf waar elke baan een nieuwe uitdaging heeft. Hij staat dan ook al bij elke nieuwe baan te trappelen en heeft moeite om te wachten tot ik heb geslagen.

Na 45 minuten hebben we de eerste 18 holes gespeeld en heeft Steven gewonnen. Het gemiddelde is 42 slagen en Steven scoort 48 punten en ik 50. Hij is in de zevende hemel. Om even de warmte kwijt te raken gaan we op een bankje in de schaduw zitten en eet Steven een ijsje, een Ice cone. Het blijkt een ijsje waar weinig smaak aan zit en het gaat dan ook niet op.

Dan zijn we klaar voor de volgende ronde: Blackbeards Revenge. Deze holes zijn uitdagender en leuker om te spelen.

Nu zijn we echter niet meer alleen en na 10 holes lopen we tegen een familie op die met zes personen zijn en elke keer om de beurt slaan. Dat duurt erg lang en in deze warmte is het niet leuk om zo lang te moeten wachten. Dus gaan we ze voorbij en daarna even terug. Omdat wij maar met z'n tweetjes zijn hebben ze niet eens last van ons en lopen wij vervolgens ver op hen vooruit.

Weer 45 minuten later hebben we ook deze 18 holes uitgespeeld en nu win ik met 50 en haalt Steven 54. Het gemiddelde is 52. Beiden een keer winnen is helemaal oké.

De golfcourt ligt naast WalMart en we rijden daar zo het parkeerterrein op om nog wat boodschappen te doen. Net binnen sms't Michael of we wat groenten voor hem mee willen nemen. We doen lekker op ons gemak en zijn rond 13.00 uur weer terug in het huis.

Om een uurtje of twee wordt het donker en gaat het rommelen. Dat is erg vroeg vandaag. Maar gelukkig is het een uurtje daarna weer helemaal zonnig! We zijn wat moe vandaag en houden het lekker rustig.

Michael had het plan om vanmiddag wat te gaan shoppen, maar slaapt nog wat bij. Dus gaan Steven en ik nog een keer golfen. Na een hapje eten gaan we om 18.00 uur weer op weg. Deze keer eens door de wijk (Eagle Pointe en Indian Point) heen in plaats van over de grote weg (Poinciana Boulevard) om te kijken hoe dat is. Vorige jaren zaten we een wijk (Indian Point) dichterbij Walmart en gingen we ook altijd binnen door. We hebben nu wel de officiële ingang van Indian Point kunnen bezichtigen aan Poinciana Boulevard. Zo zien we steeds wat nieuws en het blijkt heel gemakkelijk te zijn.

We doen weer twee courses en de temperatuur is heel wat aangenamer. Steven wint de eerste 18 holes weer en ik de tweede. Nou staan we weer mooi gelijk. Na nog een maaltijd voor manlief bij WalMart gehaald te hebben rijden we weer binnendoor terug en zijn net voor achten weer binnen.

Aangezien een dag in een park wat teveel is voor Michael en dus hebben we Disney voorlopig even opzij gezet. Maar Steven vindt het wel erg leuk om een dagje Disney te doen en we hebben afgesproken dat we toch een dag Disney doen dit jaar. Het park is Magic Kingdom geworden en vandaag staat dit op de planning.

Maar vanochtend hebben we weinig puf en is de vraag aan Steven wat te doen? Steven geeft meteen aan dat Disney naar morgen gaat en hij het prettig vindt om een dagje rustig aan te doen. Fijn dat onze stemmingen zo overeen komen. Geen Disney dus vandaag en dat komt goed uit want Michael geeft aan wel graag wat te willen doen.

Het programma wordt nu verandert naar shoppen op HW192. En omdat we toch niet vroeg weg hoeven maken we nog even gebruik van het zwembad en spetteren er aardig wat op los.

Steven heeft zo'n lol met nat spetteren en bekogelen, maar dat vinden wij een tijdje leuk en dan is het toch echt over en zal hij verder moeten met het opduiken van spulletjes. Gelukkig is dat ook leuk!

Het is altijd leuk om ons Olympus onderwater toestel te gebruiken, dat geeft toch heel andere foto's dan die van de kant. Helaas heeft een deel van de "bekleding" van de voorkant al losgelaten en valt er nu nog meer af. Het maakt niet zoveel uit tot ook het omringende kapje van de lens loslaat. Het zit met hetzelfde spul vast. We zijn nu niet zeker meer of het toestel nog wel waterdicht is. Jammer, nu moeten we toch terug!

Na het bad buiten gaat Steven nog lekker in bad binnen en maken we er een rustige ochtend van. Ik ga nog wat foto's maken van de omgeving . Dit beperkt zich wel tot rondom het huis omdat de rest van de wijk er uitziet als alle wijken hier: allemaal dezelfde soort huizen naast elkaar.

Aan de voorkant van dit huis zien we dit:

De voor-, zijkant, en achterkant van dit huis:

Aan de achterkant kijken we hierop uit:

Rond een uurtje of twee gaan we op pad. Michael zet Steven en mij af bij Jo-Ann en rijdt zelf door naar de Nike Clearance Outlet. Bij Jo Ann is zo goed als alles afgeprijsd voor 40% en dat is altijd leuk. Het papier is 5 voor 97 cent en ik neem toch maar 25 velletjes mee. Dat is moeilijk te weerstaan. Ik kijk goed naar de aanbiedingen en volgens de kassiere bespaar ik $47,- , hahahaha en heb $71,- uitgegeven. Het is maar hoe je het bekijkt natuurlijk. Maar ik heb wel mijn bewaarmapjes voor mijn Cuttlebug stansen gevonden en twee B-matten (sorry voor niet begrijpbare taal voor de niet-scrappers).

Na een uurtje komt Michael terug . Hij heeft helaas geen nieuwe schoenen kunnen vinden en hij wil graag naar huis. Dus rijden we weer terug naar het huis. We gaan het straks nog een keer proberen.

Rond 18.30 uur durft Michael het weer aan en gaan we naar Publix. Het is erg druk op de weg en het regent.  Gelukkig is het bij Publix niet zo druk als bij WalMart op dit moment en kunnen we lekker snel door de gangen heen.

We zoeken wat frozen dinners uit en kopen komkommers en lemonade. Dan zijn we al weer klaar en storten ons weer in de drukte op de weg om rond 19.30 uur weer terug te komen.

Voor we naar Disney gaan springen Michael en Steven nog even in het zwembad. Lekker even afkoelen voordat Steven en ik gaan. Ik ga onder de douche tot Steven me komt vertellen dat papa is uitgegleden bij het zwembad. Dat is schrikken!! Uiteindelijk blijkt alles wel mee te vallen en verzekert Michael me dat er werkelijk niets aan de hand is.

Toch ga ik met een redelijk gespannen gevoel om 8.30 uur weg met Steven en het duurt ook een hele tijd voordat dat gevoel is weggezakt. Ik heb nog gevraagd of we niet beter in het huis kunnen blijven maar dat wordt weg gewapperd.

We zijn nog voor negenen op de parkeerplaats van Magic Kingdom en parkeren op Pluto 16. Dat is een parkeerplaats die niet echt aan het transportation and ticket center grenst en we wachten op het treintje om ons weg te brengen. Gelukkig is bij Disney altijd alles heel netjes geregeld en komt er binnen een paar minuten een treintje aan rijden.

Bij het transportation and ticket center is het nog beslissen of we met de boot of met de monorail naar Magic Kingdom gaan. Steven beslist dat het de monorail wordt. Die is veel sneller en dus kijken we graag even binnen  bij het Walt Disney World Contemporary Resort waar we doorheen rijden en waar de mensen aan het ontbijten zijn.

Na een snelle tassen- en ticketcontrole zijn we in Magic Kingdom, waar je de Disney sfeer kan opsnuiven. Heerlijk, dit maakt de vakantie weer helemaal volmaakt. Op een of andere manier maakt die sfeer je blij en onbezorgd. We smeren even lekker in kijkend naar alle Characters waar je mee op de foto kan. Dat trekt Steven niet meer, dat kost namelijk te veel tijd en die tijd kan je beter aan iets anders besteden. OK!

Dan gaan we op weg naar Frontierland om te starten met Splash Mountain en Big Thunder Mountain. Lopend over Mainstreet overpeinst Steven echter nog een keer de route en geeft aan toch te willen starten in Tomorrowland. Dat kriebelt veel te erg en hij heeft er moeite mee om de route te laten afwijken van andere jaren. Mij maakt het niet uit, dus wordt het Tomorrowland.

Tomorrowland

Hij wil eerst in Stitch, nee Oogiepoogie, nee Buzz. Jeetje wat moeilijk kiezen zeg, alles is zo leuk en waar moet je dan beginnen? We gaan eerst maar kijken wat de wachttijden zijn en dan wordt het heel gemakkelijk: 'Buzz Lightyear's Space Rangers Spin' . Hier staan maar 5 minuten wachttijd voor en we lopen zo door. Bij deze attractie mag je schieten op alle vijanden van Buzz en probeer je zo hoog mogelijk te scoren. En dat competitie element spreekt Steven erg aan, vooral als mama geen tijd heeft om te schieten omdat ze foto's wil maken. Hij komt dan ook hoger uit en wil graag nog een keer. Dus lopen we van de uitgang weer naar de ingang en gaan we nog een keer.

Dan zien we dat 'Stitch's Great Escape' ook een minimale wachttijd heeft en staan al in de rij. Hierbij kom je in een ruimte waar Stitch ontsnapt en je hem voelt, ruikt en hoort langs komen. Het is een spannend geheel, maar niet eng! De uitgang van Stitch zit echter aan de andere kant van het gebouw en we laten Oogiepoogie maar even voor wat het is.

Dan staan we voor Tomorrowland Speedway, waar kinderen zelf een raceauto kunnen berijden en besturen. De auto's hebben een maximum snelheid (die niet erg snel) en rijden via een uitgezet parcours waar ze niet vanaf kunnen. Ook hier staan nog geen lange rijen en durven we de rij aan. Normaal sta je hier werkelijk gaar te worden in het zonnetje. Steven weet nog van de vorige keer hoe moeilijk sturen is en vraagt aan  mij om het gaspedaal, waar hij ondertussen zelf bij kan, te bedienen. Maar zoals bij alles is hij ouder en groter geworden en valt het sturen deze keer erg mee. Het laatste stuk bedient hij dan ook heel trots zelf de gaspedaal en hij doet het prima.

Het is nu rond 10.45 uur en het hongergevoel bij Steven begint te knagen. We zijn bij 'Cosmic Ray Starlight Cafe' en normaal eten we daar wat tussen de middag. Ik heb zelf nog nergens zin in en pik wat frietjes van Steven die geniet van een cheeseburger en het zingen van Sonny Eclipse, de zingende Zork robot.

Tijdens het eten bespreken we waar we vervolgens naartoe zullen gaan en ook hier is de moeilijkheid dat Steven graag alles tegelijk wil doen. Maar nu toch maar naar de water- en achtbaan. Toontown met het huis van Mickey, Minnie en Goofy's Barnstormer wordt verschoven naar het einde van de dag.

Fantasyland

Het  gaat goed tot we langs Winnie the Pooh lopen en hij toch wel erg graag dit wil doen en ook wel Peter Pan. Nou, laten we dan de langste rij maar weer beslissen en we lopen naar Peter Pan, waardoor we Sneeuwwitje en Small World tegen komen. Oh, die toch maar eerst, toch?

Ik ga nu toch maar helpen met de beslissing anders dolen we rondjes. Fastpassen voor Peter Pan, die vanaf 12.15 uur geldig zijn en eerst in Winnie the Pooh en in de doorloop naar Peter Pan de andere attracties.

Als we in de rij gaan staan voor 'The Many Adventures of Winnie the Pooh' Blijkt de rij redelijk stil te staan. De fastpassers houden 'm aardig op. Er wordt een systeem aangehouden door een aantal reguliere wachters door te laten en dan fastpassers enzovoorts. De 25 minuten wachttijd worden dan ook 35 minuten en dan kunnen we toch genieten van alle perikelen van Winnie the Pooh in onze honingpot. het verhaal van Pooh komt langs samen met alle liedjes en het blijft vrolijk en vermakelijk. Ook ik blijf dit een erg leuke attractie vinden.

We hebben nog tijd over voor we Peter Pan gaan doen en gaan om de bocht bij Sneeuwwitje staan. Dit gaat heerlijk snel. Het is niet een heel gewilde attractie omdat 'Snow White's Scary Adventures' is gebaseerd op de heks en voor kleine kinderen beangstigend kan zijn. Steven heeft daar geen last meer van en heeft het zeer naar zijn zin. Het karretje glijdt snel en hobbelend door de donkere gangen en foto's maken is niet haalbaar als je op het achterste bankje zit.

Weer buiten lopen we bij 'Mickey's Philharmagic' naar binnen. Ook hier is de wacht rij op dit moment nog te doen en we zijn net op tijd voor de volgende voorstelling. Deze 3D-film herbergt alle grote sterren van Disney en naast het leuke brilletje ruiken we de kaneel van de taart en voelen we de spetters van Ariel en Botje. Het is altijd genieten en dit is het proeven van echte Disney sferen.

Nu is het dan toch tijd voor 'Peter Pan's Flight' en met onze fastpassen zitten we met vijf minuten in een vliegend bootje, terwijl de wachttijd nu 50 minuten is. Tenminste dat zegt het bord. We vliegen over Londen en Never Never Land en zien Peter Pan, Wendy, de kapitein, Vetje en de krokodil. Het hele verhaal komt langs glijden in vijf minuten.

Nu staat toch echt 'It's a small world' op Stevens lijstje en we dreunen al "It's a small world after all" als we in de rij aansluiten. Er zit lekker vaart in deze rij en in 20 minuten zijn we weer buiten. We hebben het liedje in meerdere talen gehoord en de poppen in verschillende kleding langs zien komen. Steven heeft zijn uiterste best gedaan om alle uitgebeelde landen te raden en doet dit niet slecht.

Frontierland

En dan zijn we eindelijk in Frontierland. We hebben het spookhuis, met een waanzinnige rij tot ver buiten de reguliere paden, achter ons gelaten en gaan voor 'Splash Mountain' en 'Big Thunder Mountain'. Het is nu 13.00 uur en we vinden dat we best nog wel een fastpas kunnen gaan halen. Maar dan schrikken we.....'Splash mountain' heeft 70 minuten wachttijd (en ervaring leert dat dit veeeeeeeel langer is) en de fastpas heeft een terugkom tijd van 18.10 uur. Wow, dat is toch niet normaal. Steven besluit ter plekke dat we deze attractie maar laten schieten. Dat duurt beiden veel te lang. Dan maar een fastpas voor 'Big Thunder Mountain' en die heeft een schappelijkere terugkomtijd van 15.20 uur.

We hebben het ondertussen wel erg warm gekregen. Het zonnetje brand aardig en hier is geen verkoeling. Het is echt tijd voor een lekker ijsje en Steven kiest voor een Idzakadoozie waar we samen plezier van hebben. Ik ben niet zo'n grote ijseter en een hele langzame. In deze temperaturen houd een ijsje niet lang stand en vul zelf dan maar in hoe ik een ijsje eet. Dit is een prima compromis omdat ik nu kan helpen met het smeltende ijs van Steven en mijn paar hapjes ijs heb.

Het ijsje gaat mee met de boot naar het Eiland van Tom Sawyer. Hier zijn we in al die jaren nog NOOIT geweest. Erg hè! maar vandaag gaan we eens kijken wat daar allemaal te doen is. Het is werkelijk het land van Tom Sawyer met een molen, een mijn etc. We lopen over een wiebelbrug die uitkomt bij een fort waar je ook naar boven kan.

Ik besluit mijn ouders even te bellen en geef Steven aan dat hij het fort kan gaan bekijken. Er staat op dit eiland geen zuchtje wind en mijn kookpunt is bijna bereikt. Even zitten is een aangename stop. Tijdens het gesprek met mijn moeder merk ik op dat ik allerlei kindertjes door het fort zie rennen, maar dat Steven hier niet bij hoort. Dat is raar, waar zou hij kunnen zijn? Ik breek het gesprek af en roep hem. Dan komt er een hoofdje boven een hekje uit op de bovenverdieping. Hij is in een torentje met geweren aan het schieten en heeft mij horen roepen.

Als ik ga kijken zie ik een aantal gaten waar geweren doorheen steken en als je ze aanraakt geven ze echt geluid. Waanzinnig voor 9-jarigen!! We proberen ook nog wat geweren in de andere torentjes en gaan verder via een geheime gang. Deze gang eindigt....weer in het fort en we moeten er beiden erg hard om lachen.

Dan maar de andere weg en die leidt naar een, in mijn ogen, nog engere wiebelbrug. Eentje met tonnen. Daar ga ik echt niet over en Steven is al onderweg. Ik ontmoet hem aan de andere kant van de brug, want gelukkig is dit een vrijwillige brug.

Via een leuk zitje met schommelstoelen en een koud flesje cola uit de automaat komen we weer bij de boot en laten ons weer naar de vaste wal brengen.

Dit was een leuk, maar heel erg warm, uitstapje en we beseffen ons dat Michael dit nooit had vol gehouden.

Steven heeft toch weer wat honger en we maken een uitstapje naar Adventureland waar ze heerlijke taco's hebben bij 'El Pirata y El Perico Restaurante'. We nemen een tacoplate en een melk. Dit betekent dat we allebei een taco hebben en dat is meer dan genoeg voor dat hapje tussendoor. Je kan zelf kiezen bij een buffet waar je je taco mee vult en Steven neemt sla, tomaat en kaas op zijn vlees en ik sla, tomaat en uien. De taco's zijn in enkele minuten verorberd. Dan doe ik wat stoms en koop nog een chocomel (Nesquick). Lekker, maar de koude chocomel valt wat rottig en maakt me even beroerd. Dat betekent dat we even uit de warmte moeten en een airco omgeving moeten opzoeken zodat ik wat kan herstellen.

Liberty Square

Na het rondje schieten van Steven duik ik dan ook in de schaduw als hij muntjes draait bij een automaat en even in de sproeiers gaat staan. Het idee om met de bootjes van 'Jungle Cruise' te gaan varen verdwijnt als de wachttijd 45 minuten blijkt te zijn in de warmte tussen de mensen. Ik ben het niet die deze beslissing neemt, maar Steven.

Adventureland

En dan doen we toch de attractie die Steven eigenlijk niet wilde: 'Pirates of the Caribbean'. Maar 20 minuten wachttijd en heerlijk in de airco. Ik voel me een stuk beter en buiten gaat de 'Celebrate A Dream Come True Parade' aan ons voorbij. De wachttijd is zelfs minder lang dan aangegeven en we varen door de piratentoestanden van kapitein Jack Sparrow.

Frontierland

En dan is het tijd....tijd voor 'Big Thunder Mountain'! Steven wordt er bij voorbaat al helemaal blij en zenuwachtig van. Niet zenuwachtig omdat hij het eng vindt maar door de spanning van het wachten. We zitten in het enerlaatste wagentje en in de eerste twee bochten en op- en afdalingen wordt het wagentje krampachtig  vastgepakt. Dan gaan er echter ineens twee armpjes omhoog en wordt er heel hard JOEHOE!!!! geroepen en die armpjes blijven in de lucht. Hij heeft de smaak te pakken en is aan het einde even sprakeloos van het genieten. Degenen die Steven kennen weten dat dit.... echt nooooit voorkomt! Steven wil graag nog een keer, maar helaas zit dat er niet in met de wachttijden.

Wat wil hij nog graag? Bij Ariel door het water rennen staat nog op het lijstje. Dit wordt ter plekke van het lijstje afgehaald. Toontown? Ook niet. Het treintje en de attracties in Tomorrowland komen dan toch weer naar boven. Ja de Tomorrowland Transit Authority is een treintje waar je heerlijk tot rust komt en lekker door de attracties van Tomorrowland vervoert wordt. Daar heeft Steven heel duidelijk behoefte aan.

Tomorrowland

We steken het park weer over en staan voor een dicht treintje. Ik lees net dat dit komt omdat Space Mountain gerenoveerd wordt en deze trein daardoor heen loopt. Als de werkzaamheden het nodig hebben zal ook deze attractie dicht zijn. Dat is nu jammer, want ook ik heb er wel zin in.

Dan kijken we hoe het met de andere attracties staat. Nogmaals Stitch is niet mijn keuze en die valt dus af. Maar de nog niet bekeken 'Monsters, Inc. Laugh Floor' doet maar 30 minuten en we staan al in de tweede sessie binnen. Dit is geen favoriet van mij. In deze interactieve show van Mike Wazowski, Oogiepoogie, worden mensen uit het publiek betrokken bij de show en ik ben er twee jaar gelden ook uit gepikt. En natuurlijk is op zo'n moment mijn Engels miserabel. Ik duim nu dus van harte dat ik niet aan de beurt kom. Vandaag ontdekken we hoe mensen eruit worden gepikt. Er zijn rijen met lampjes en zonder lampjes. De rijen met lampjes hebben meer beenruimte, die gebruikt wordt voor de helpers met de microfoons. Dus als je eruit wordt gepikt zit je dus in een rij met een lampje zodat er voldoende verlichting is voor de camera. Nou raad je het al.......wij zitten in zo'n rij met lampjes en heel wat mensen uit onze rij mogen deelnemen. Gelukkig gaan ze mij dit keer voorbij. Poeh! Wat een opluchting. Steven heeft dubbel gelegen en snapt mijn 'angst' niet.

Nu vindt Steven het genoeg en wil naar huis. Maar Buzz blijft toch nog erg knagen. Buzz geeft 35 minuten wachttijd aan en dat is een prima einde voor we naar huis gaan. De rij beweegt echter voor geen meter en dat is nog zachtjes uitgedrukt. Na 45 minuten zijn we eindelijk binnen en daar gaat de rij nog vrolijk door. De fastpassers rij is ook lang en staat zelfs stil. Daar zit ook het probleem. Beide rijen willen naar binnen en gaan afwisselend door. Alleen heb ik het idee dat van de fastpassers er wat meer door mogen dan van de regulier wachtende rij. Maar nu we al 45 minuten hebben gewacht geven we het niet op en blijven ook de volgende 20 minuten in de rij. Dan mogen we ons rondje op Zurg schieten en zijn aardig gaar. Het is nu 17.45 uur en we houden het voor gezien.

Ondertussen heeft Michael nog wat boodschappen ge-sms't, maar dat gaat 'm niet meer worden. Op de weg naar de uitgang pikken we nog een stukje 'Move it! Shake it! Celebrate it! Street Party' mee.

Op Mainstreet kopen we nog een koekje en een croissant en laten ons lekker vervoeren met de monorail. Eigenlijk wil Steven met de boot, maar die vaart net voor onze neus weg en het duurt ons te lang om op de volgende te wachten.

Bij het Transportation and Ticket Center staat het treintje al klaar om ons naar de auto te brengen. Iedereen moet eruit bij Pluto of Goofy, maar het treintje brengt ons eerst naar Dopey en dan naar Minnie en omdat er niemand uitstapt op beide parkeerplaatsen wordt er nog eens extra gecheckt of niemand vergeet uit te stappen....Duuuhhhh, dan zou er toch wel iemand een been of arm uit het treintje steken. Gelukkig zijn we dan bij Pluto 16 en karren we het parkeerterrein af.

Om 18.30 uur maken we, door onze thuiskomst, Michael wakker die zich wat beter voelt en zelfs heeft gezwommen vanmiddag. Steven wil graag nu zwemmen en rond 19.30 uur gaan ze nog even te water. De temperatuur van het water is erg aangenaam, maar ook de temperatuur buiten is heerlijk. Het zal onder de 30 graden zijn en er staat een zuchtje wind. Genietend van het avondzonnetje zitten we buiten tot 20.30 uur en spartelt Steven rustig door in het zwembad.

Michael geeft aan vandaag graag weer wat te gaan doen, dus plannen we wat gemakkelijks. We gaan naar Down Town Disney. Heerlijk een ochtendje door de Disney winkels slenteren en natuurlijk nog even naar de Legowinkel.

Down Town Disney bestaat eigenlijk uit drie delen:

• West Side het restaurantgedeelte met Cirque du Soleil en Disney Quest (games).

• Pleasure Island met alle uitgaansgelegenheden.

• Marketplace waar het shoppen plaatsvindt en alle Disney winkels zijn.

Als je wil kan hier de hele dag onder de pannen zijn. Het gebied ademt een gezellige sfeer uit en er is overal wel wat te kijken.

Wij gaan eigenlijk altijd naar Marketplace. Wij zijn nu eenmaal erg gericht op shoppen en niet echt op uitgaan en eten. Daarbij komt dat het best een stukje wandelen is van het ene deel naar het andere en  we dat meestal maar laten schieten. Want op de West Side zijn ook best leuke en speciale winkeltjes.

Rond een uurtje of half 11 verlaten we het huis om er een gezellige ochtend van te maken. Gelukkig is er op dit tijdstip nog genoeg parkeerplaats. Als je wat later op de dag komt is het rondjes rijden tot er iemand weg gaat.

We parkeren de auto op parkeerplaats B in de buurt van de Disney winkel en besluiten eerst de andere winkels te doen. Zo gaan we eens kijken bij de winkel 'Bassin' waar we eigenlijk altijd langslopen. hier hebben ze allerlei soorten zeep, bruisballen en badzouten. De zeepjes worden gemaakt in een staaf en dan worden er plakjes vanaf gesneden, net als bij cake. Alle zepen hebben een geur die bij het plaatje in de zeep past.

Het badzout mag je zelf in flesjes scheppen. Natuurlijk ruiken wij alle zeepjes en moeten constateren dat de Amerikanen toch hele andere ideeën van lekker hebben dan wij. Maar er zitten ook erg lekker zeepjes bij. Steven houdt van snuffelen en kan zich nu helemaal uitleven. Hij zoekt dan ook een zeepje uit voor thuis en we kopen wat kadootjes.

Zo de eerst aankopen zijn gedaan! We lopen via 'Arribas Brothers' , een winkel met alleen maar kristal, verder. Leuk om te zien, maar aardig aan de prijs en wij zijn toch al niet zo'n fans van spulletjes neer zetten thuis.

Zo komen we vanzelf bij 'Team Mickey Athletic Club', een sportwinkel in Disney sfeer. Alle Disney winkels zijn gezellig en ademen volledig de Disney sfeer uit. Zo maak ik erg graag foto's in deze winkel.

We hebben deze vakantie nog niet heel veel penny's gedraaid voor in Stevens album. Dus Steven doet nu erg zijn best en neemt alle vier de afbeeldingen die in de automaat zitten. Je doet twee kwartjes in de automaat en één penny. De kwartjes zijn om te betalen en de gekozen afbeelding wordt in de penny gedrukt. Het is wel zwaar werk want je moet zelf draaien en waar de penny geperst wordt moet je aardig kracht zetten. Na vier penny's heeft Steven dan ook wel last van zijn armen.

De winkel loopt vanzelf over in 'Tren-D', volgens de folder een hippe, trendy winkel met exclusieve Disney spullen die je nergens anders kan vinden. Het ziet er inderdaad hip en trendy uit en aangezien dat niet zo mijn stijl is, is dit niet mijn winkel. De kleding en spullen spreken mij niet aan. Het lijkt echt een winkel voor jongeren.

De speelgoed winkel 'Once Upon A Toy' hebben we al een tijdje niet van binnen gezien en we gaan weer eens een kijkje nemen. Het blijft een winkel met verrassende elementen.

Boven onze hoofden komen de Disney figuren langs en een treintje en je kan nog steeds een Mr Potatoehead maken.

Maar nu is het ook mogelijk om je eigen Starwars lichtzwaard te maken. Dat hoef je Steven maar een keer te zeggen. Na nog wat penny's gedraaid te hebben volgt hij alle stappen van het lichtzwaard, terwijl hij ondertussen Starwars kijkt.

Hij geniet zichtbaar. In deze speelgoedwinkel wordt iedereen blij.

Het is al rond 12 uur en Michael geeft aan honger te hebben en stelt voor om naar ' The Rainforest Cafe' te gaan. Hier moet je gewoon een keer gegeten hebben. Dit restaurant is helemaal in de stijl van het tropische regenwoud. Je eet tussen de olifanten en gorilla's en regelmatig barst er boven je hoofd een tropische regenbui los. Heel vermakelijk allemaal en een super omgeving om in te eten. Het eten is uitgebreid en goed, voor ieder wat wils.

Steven krijgt een kinderkaart, maar stapt binnen een paar tellen over naar de volwassen kaart. Hij weet niet wat hij moet kiezen, alles is zo lekker!! Wij nemen allebei een menu met twee soorten garnalen,  een steak, mashed potatoes en groenten.

Eigenlijk wilde hij een menu met garnalen, steak en spareribs. Dat zijn precies de dingen die hij erg lekker vindt. En dan na dat menu graag nog een Volcano, een berg van een toetje met ijs en chocolade. Met dit laatste gaan we even wachten tot het eten op is. Michael neemt spareribs.

Het duurt even voordat we ons eten krijgen maar het wachten is het zeker waard. Het smaakt prima en ook Steven zit te genieten.

Hij komt echt een heel eind, maar moet uiteindelijk toch aangeven dat het genoeg is en de Volcano niet meer lukt. Dat kost moeite, want die volcano trekt zo erg. Ook Michael heeft spareribs over en we nemen het overgebleven eten mee. Dit was een super idee en we hebben alle drie waanzinnig genoten. Op de weg naar buiten maak ik nog wat foto's.

In de winkel die aan het restaurant grenst draait Steven nog wat penny's en kopen we nog een bord. Nu hebben we ze allemaal en de borden worden thuis graag gebruikt.

We laten 'The Art of Disney'(Art gallerie van Disney) en 'Disney's Wonderful World of Memories' (alles om gebeurtenissen en dus foto's in vast te leggen albums en scrapspullen) even links liggen en gaan door naar 'Disney's Days of Christmas'.

Je waant je hier in de Disney sfeer en dan ook nog tijdens kerst.  Dat is dubbelop genieten. Alle kerstornamenten zijn in Disney sfeer. We kopen niets want zijn bang dat het niet goed gaat in de koffer.

Via 'Mickey's Pantry' waar ze waanzinnig leuke spullen hebben voor in huis en vooral in de keuken komen we weer bij de 'Earl of Sandwich', het restaurant tegenover de speelgoedwinkel.

We hebben nog wat leuke winkels over geslagen maar zowel Steven als Michael zien die niet meer zo zitten.

Bij de Pin Trading ruilt Steven pins met de verkopers. In Disney heeft elke verkoper een keycoard om met pins en kan je altijd je pins ruilen met hetgeen er op hun koord zit. Steven is geen goede ruiler vindt Michael. Hij ruilt grote pins tegen kleine. Zijn reactie daarop is dat hij de kleine nu eenmaal mooier vindt.

Dan gaan we naar de Lego winkel. Om lekker koel te blijven en nog wat gezelligheid mee te pikken lopen we door 'World of Disney', een super grote Disney winkel waar ze echt alles op gebied van Disney hebben, ook scrapbookspullen. Maar het is duur en voor mij hebben ze niets aanvullends.

Bij 'Lego Imagination Center' heeft Steven een onwijs cool trollenkasteel gezien dat hij graag wil hebben. Maar het is $100,- en dat ligt boven het budget. De afspraak is nu dat hij de helft zelf betaald en de helft van ons krijgt en wij gaan de immens grote doos halen.

De grijze grondborden zijn ook weer aangevuld en komt ook in het mandje. In de sale zijn ook gewone steentjes goedkoper en uiteindelijk gaan we weg met het trollenkasteel, een Starwars schip, twee zakjes steentjes en een grijs onderbord. Dat wordt een megatas. Als Michael gaat afrekenen gaan Steven en ik toch even kijken naar het nieuwe T-rex restaurant/ winkel.

Het heeft hetzelfde concept als het Rainforest Cafe. Het 'T-Rex Cafe' is een restaurant in prehistorische stijl met dino's. De shop ernaast is in dezelfde stijl en heeft een 'build a dino' in plaats van 'build a bear'. Misschien kunnen we de volgende keer daar gaan eten.

Met de mega legotas lopen we naar de auto om de terugweg in te zetten.

Ik wil heel graag nog even stoppen bij de Disney Character Store. Dus maken we een tussenstop bij de Lake Buena Vista Factory Stores op de SR535. Michael gaat kijken bij Nike en Steven en ik gaan de Character Store binnen. Deze winkel heeft ook een scraphoek en de aanbiedingen hier zijn altijd geweldig. De prijzen zijn niet te vergelijken met een gewone shop. Je moet echter regelmatig even langs komen, want je weet nooit wat de voorraad is en die verandert ook regelmatig. Ik vind nog wat leuke spulletjes voor $25,- en ben dit keer eerder klaar dan Michael. Steven vermaakt zich prima met een Disney film en ik wandel de winkel nog eens door.

Rond 15.00 uur zijn we weer terug. We hebben nog een tussenstop gemaakt bij the Farmer Market op Poinciana Boulevard, maar ze hebben alleen hele grote meloenen en de aardbeien zijn op. We gaan weer met lege handen weg.

Beide mannen vinden het voorlopig even genoeg voor vandaag en willen niet meer mee naar WalMart voor boodschappen. Er is toch echt aardig wat op en boodschappen doen staat hoog op de lijst. Om 15.45 uur ga ik dus alleen shoppen. Heerlijk relaxed. Het is druk bij WalMart en er zijn behoorlijk wat rekken leeg, dus soms is het even improviseren. Ik koop naast de boodschappen nog popcorn shrimps voor Steven en een scrapbooktijdschrift voor mijzelf en ga weer op huis aan. Eenmaal terug blijkt het al 17.00 uur te zijn en ben ik meer dan een uur weggeweest. Het lijkt veel minder lang.

Steven zit al te wachten, want ik heb beloofd om te gaan zwemmen met hem. Na de boodschappen opruimen en nog wat huishoudelijke klusjes springen we om 17.30 uur het zwembad in en begint ons spetteruurtje, want mama staat garant voor spetteren. We gooien ballen over en spetteren wat af. Het water is heerlijk en de temperatuur ook, maar na een uur ben ik toch wel klaar met spetteren. We gaan douchen en eten.

Na de megalunch is er echter niet heel veel honger en we eten lekker gemakkelijk.

Om 8.30 uur staan we allemaal klaar om te gaan zwemmen en we rijden naar Disney's Typhoon Lagoon. Onderweg bedenk ik dat we de omgeving zo goed kennen dat we eigenlijk de Tomtom niet nodig hebben gehad. Alleen om ons door de wijk te loodsen.

Rond 8.50 uur rijden we de parkeerplaats op. Ik ben even vergeten dat je hier niet hoeft te betalen om te parkeren en er is ook geen tassencontrole. Heerlijk!!

Onze no-expiration kaartjes werken nog prima. We hebben de kaartjes twee jaar gelden gekocht. Ze hebben geen hoppermogelijkheid (op één dag van het ene naar het andere park), maar dat hebben we ook niet nodig. Met de kaartjes mogen we 10 keer naar een Disney park en 6 keer een Disney waterpark. De kaartjes zijn levenslang geldig en we zijn niet gebonden aan een periode waarin we de kaartjes moeten gebruiken.

Het eerste jaar (2007) hebben we alle parken en waterparken bezocht en Epcot hebben we dubbel gedaan. Hier hebben we dus 5 dagen park verbruikt en 2 dagen waterpark. Vorig jaar (2008) hebben we 3 parken en 1 waterpark bezocht en dit jaar 1 park en 1 waterpark. Dus na even rekenen hebben we voor volgend jaar nog 1 park over en 2 waterparken. Waarschijnlijk kopen we daarbij nog kaartjes voor Universal en kunnen we weer vooruit.

Als we het park binnenlopen moeten we bij de ingang naar het water nog even wachten tot 9.00 uur, maar dat is een kwestie van minuten. Wij willen heel graag een beschut plekje aangezien we alle drie anders lekker gebraden zijn aan het einde van de dag. Dus kiezen we weer voor een plekje bij het kinderdeel. Daar zijn twee overkappingen waar we heerlijk in de schaduw kunnen zitten. Het voordeel is ook dat Steven in het kinderdeel lekker zijn gang kan gaan.

Er zijn meer mensen met hetzelfde idee, maar er is plek genoeg en wij installeren ons onder de eerste overkapping. Zoals gewoonlijk moeten mama's alles pakken, dragen en zoeken en zo ook deze mama. Eerst stoelen neerzetten en dan de handdoeken pakken. Voor ik ze echter over de stoelen kan leggen heeft Steven zijn kleren al uitgetrokken en liggen deze ook op de stoel. Als ik ze eraf pak om  toch die handdoek te doen komt er ook nog een brilletje bij en vervolgens de vraag wanneer we nu het zwembad in gaan? Herkenbaar?

Dan is het de bedoeling dat ik vliegensvlug...lees in 30 seconden...klaar sta. Tot nu toe is dat nog nooit gelukt en dat gaat ook vandaag niet lukken. Steven smeert zichzelf in, terwijl ik verder ga, en gaat even kijken in het kinderdeel. Beteuterd komt hij terug, hij is te groot...Het kinderdeel is tot 48" (1,22 m) en hij is 1,30 m wat net iets meer dan 51"is. Hier zijn ze erg streng en te groot is te groot.

Dat is wel jammer want nu valt hij er eigenlijk een beetje tussen. Hij is groot genoeg voor alle volwassen rides, maar ik wil hem in dit grote en drukke park niet alleen laten gaan. Hij spreekt geen Engels en hij hoeft maar te verdwalen of zich pijn te doen. Ik weet dat wij een jongetje hebben dat de regels naleeft en netjes terug zal komen. Zijn richting gevoel is prima, maar ik kan het gewoon niet. Volgens Steven behandel ik hem nu als een klein kind, maar hij snapt het wel.

Gelukkig is Michael wel al klaar met insmeren en neemt Steven mee naar het golfslagbad. Dat geeft mij tijd om ook even in te smeren. Als ze terug komen staat Steven al weer te trappelen voor de Lazy River en we wisselen af. Maar dat lazy ziet hij echter niet zitten. We nemen een dubbele band op Stevens verzoek en ik zit er alleen in. Mijn jongetje crost er omheen, onder, achter, voor en heel af en toe in. Hij vindt het veel leuker om de bodem te bezichtigen en munten te zoeken. Ook gaan de banden te langzaam vindt hij en speelt buitenboordmotor.

Dat onderwater zwemmen gaat nog goed het eerste rondje, maar dan wordt het drukker en verdwijnt hij regelmatig uit zicht om omhoog te komen tussen de banden die langs elkaar schuren. Dat vindt ik toch gevaarlijk worden. Hij kan zich lelijk pijn doen en eventueel onder banden met mensen belanden en niet snel naar boven kunnen komen.

Na één rondje wissel ik naar een enkele band, die toch prettiger zit, en verzoek Steven een kinderband te nemen. Dat wil hij niet en zet zijn onderwater zoektocht gewoon verder. OK, dan staken we toch gewoon de Lazy River. Steven reageert heel onverschillig: "als jij dat wil". We stappen uit.

We staan meteen in het grote golfbad en dat is het nieuwe doel. het liefst zo ver mogelijk in de golf. Ik hou echter helemaal niet van onderwater in tegenstelling tot mijn zoon en ga dan ook niet ver het bad in. Tot mijn middel vind ik prima, dan geeft de golf je een duw en spoelt het water tot net over je hoofd.

Maar dat is natuurlijk niet leuk en we spreken af dat Steven verder mag als hij maar in zicht blijft. Na een golf steekt hij een duimpje omhoog en spurt weer verder het water in. Uit ervaring weet ik dat de golf zoveel kracht heeft dat hij je oppakt en weer neer smijt en hier zijn nou eenmaal een aantal mensen met een omvang waar je niet graag onder zou willen belanden en zeker niet een jongetje van 9.

Het gaat prima en Steven heeft het erg naar zijn zin. Na een tijdje staken we de golven en gaan eens kijken hoe het bij Michael is. Die gaat even een rondje lopen en Steven checkt toch nog even het kinderdeel. Het gaat even goed, maar dan wordt er toch weer gemeten en heeft hij pech.

Op naar de waterspuiters dan maar. Daar hebben ze ook chicken wraps en daar lust Steven er wel eentje van. De spuiters spuiten de mensen in de lazy river nat en je kan ze zelf richten. het water is koud, dus er komt aardig wat reactie en er wordt ook nijver terug gespetterd. Tijdens het nat spuiten eet Steven de chicken wrap op.

Na een uur heb ik er genoeg van en kopen we een Itzakadoozie waterijs en lopen terug naar Michael die ondertussen in slaap is gevallen. Dan maar weer even lekker golven doen. Het is 12.15 uur, dus we kunnen nog wel even.

Steven kan echter de hele dag wel in de golven blijven, want als we om 13.30 uur weer bij Michael gaan kijken is hij niet blij het bad uit te moeten. Michael wil graag weg en het is ook een prima tijdstip om niet weer te verbranden. We breken op en geven ons plekje aan andere Nederlanders, die blij zijn dat ze uit de brandende zon weg kunnen.

Rond 14.30 uur komen we weer terug en laten het voor vandaag zo. Steven en ik kruipen achter de computer en Michael bezet de bank.

Ik ga zo starten om alle spullen al bij de koffers te leggen zodat ik morgen lekker snel alles in de koffer heb.

Als eerste even een opmerking: alle hyperlinks doen het weer, dus jullie hoeven niet meer te scrollen.

Onze laatste dag starten we heel rustig. Er hoeft helemaal niets. Steven mag kiezen wat we vandaag gaan doen en bovenaan zijn wensenlijst staat Chuck e Cheese, een soort automatenhal voor kinderen.

Rond 11.00 uur gaan we even met z'n drieen weg. Michael heeft een putter gekocht om te golfen en hij steekt een beetje uit de koffer. Dus maar een doos halen bij Edwin Watts wen wat bubbeltjesfolie bij Walmart.

Dan vindt Michael het even genoeg voor vandaag en morgen hebben we nog een zware dag voor de boeg.

Steven en ik eten een boterhammetje en gaan rond 12.30 uur op weg naar Chuck e Cheese op International Drive.

Bij binnenkomst krijgen we een stempel die alleen zichtbaar is met infrarood licht. Deze stempel zorgt ervoor dat de goede kinderen met de goede ouders de deur uit gaan. Iedereen krijgt een andere stempel. Zo kan er nooit wat gebeuren.

We halen voor $20,- muntjes en starten bij het ballen rollen. Ik doe drie potjes mee, maar de banen zijn op kinderhoogte en daar krijg ik zelfs pijn in mijn rug van. Als ik drie keer 9 ballen heb gerold heeft Steven dit al  veel vaker gedaan en is al weer op weg naar een andere game.

Ik besluit de spelletjes op te geven en ga aan een tafeltje zitten zoals vele andere ouders. Alle spelen geven bonnetjes/ tickets en daar moet je er natuurlijk zo veel mogelijk van hebben. Ik krijg elke keer de tickets van Steven als hij klaar is met een spel. Hij probeert zoveel mogelijk spellen te doen die veel tickets genereren.

Rond een uur of drie bestellen we een pizza. Als je deze besteld krijg je nog wat extra muntjes en een nummer dat je op je tafel moet zetten. Als de pizza klaar is wordt hij dan naar je tafel gebracht. Ook als je er even niet bent zetten ze het eten voor je op tafel, zodat je daarna meteen kan aanvallen.

Stevens muntjes zijn op en ik heb het erg koud. De airco staat redelijk hoog en ik zit stil. Steven gaat zijn tickets laten tellen door de automaat en komt op 732. We hebben dan ook voor wat meer dan $20,- aan muntjes gehaald.

 Twee jaar geleden gingen we met allemaal troep naar buiten, maar Steven is wat ouder en komt me vertellen dat er echt niets tussen zit, het is allemaal troep. We gaan samen kijken en besluiten een bal die je kan vervormen te nemen voor 500 punten, een suikerspin voor 120 en een schietding voor 100. De laatste 12 punten laten we zitten. De speelgoedjes komen absoluut niet overeen met het geld dat je hebt uitgegeven, maar het heeft wel heel veel plezier gegeven. Steven heeft het super naar zijn zin gehad. Jammer dat Michael er niet bij is geweest want ook hij houdt erg van games, Steven heeft het van geen vreemde.

Om 15.30 uur gaan we weer huiswaarts en start ik met inpakken. Eerst het huis nog door olm alle spullen die nog niet in de slaapkamer liggen te verzamelen. Alle la's en kasten op en dan gaan de eerste spullen in de koffer.

Steven wil nog heel graag zwemmen en staat al klaar. Om 18.00 uur neem ik een uurtje pauze en geniet ook nog een laatste keer van ons zwembad. Het water is echt heerlijk warm en we genieten samen van een spelletje frisbee.

Dan horen we de muziek van de ijscoman en steven mag vandaag een ijsje van de ijscoman. Maar helaas zijn we door onze zwempartij te laat buiten. Hier moet je de ijscoman aanhouden voor een ijsje anders rijdt hij door. Steven hoopt nog op de terugkomst, maar moet constateren dat dat niet meer gebeurd. Jammer!!

Michael heeft zijn club in de doos gedaan en we vullen de doos verder met zware spullen zodat we daar in de koffer geen last van hebben. De eerste koffer weegt zo'n 21 kilo. Net aan! Vorig jaar had ik precies 22,5 kg en toen moest er wat uit op het vliegveld. De volgende koffers worden gelukkig lichter. We hebben deze keer niet heel veel geshopt voor ons doen. En rond een uur of acht zit alles in de koffers. Klaar voor de terugreis.

Morgen nog de bedden afhalen en de laatste etenswaren weggooien  en dan kunnen we gaan.

Ook de haakwerkjes zijn af. Hierbij mijn Bosom Friends:

Het is heel dubbel om naar huis te gaan. Aan de ene kant is het wel weer lekker en aan de andere kant gaan we Florida weer een jaar missen. Maar goed....we gaan naar huis en dat realiseren we ons alle drie als we wakker worden.

De koffers staan al klaar en we hoeven niet heel veel meer te doen. Michael heeft de vuilnis buiten gezet die rond een uur of zeven wordt opgehaald. Dus doen we lekker rustig aan. Eten de laatste boterhammetjes op, gooien de etenswaren die nog niet op zijn weg en halen de bedden af.

Rond tien uur zet Michael de afwasmachine aan en de wasmachine en zet ik alle koffers in de auto. Ze zitten dan misschien wel niet helemaal vol, maar het zijn er wel vijf en een doos. Daarnaast vier stuks handbagage. Ondanks de ruime auto is het wel even passen en meten, maar het lukt allemaal. Het temperatuurtje is al weer hoog en na vijf minuten lopen de straaltjes langs mijn hoofd. In de tuin naast ons is iemand bezig die aangeeft dat het een heel warme dag gaat worden. Ja dat heb ik al gemerkt!

Dan sluiten we de deur, doen de sleutel terug in het kluisje en zwaaien het huis uit. Dag huis, het was fijn vertoeven hier! Via de 417 rijden we naar het vliegveld al waar we ook afscheid moeten nemen van onze RAV4. En dan staan we  met al onze koffers klaar, klaar om weer naar huis te gaan. Met twee karren met bagage doorkruisen we de garage en het vliegveld. Het voordeel van vliegen met een Amerikaanse maatschappij is dat je niet hoeft te wachten en meteen in kan checken. De koffers worden gewogen en de meesten zijn rond de 36 pound, degene waar ik bang voor was is 48 pound. Alles is ok en we kunnen de koffers weer inleveren bij x-ray 2. Wij blijven niet wachten of de koffers oke zijn en lopen door. De meneer van de x-ray wenst ons nog een prettige vlucht.

Het inchecken gaat redelijk snel en de monorail brengt ons van de hal naar de gates. Natuurlijk heeft Steven nog honger en onderweg naar de gate halen we voor hem nog een Philly Cheese Steak. Met het broodje en een flesje water ploffen we neer bij gate 75. Wij op een stoel en Steven op de grond verbonden met een draadje aan de paal van Samsung. Het is wat als je kind niet stekkerloos kan leven. Maar ik moet toegeven dat mama daar tegenwoordig ook wel moeite mee heeft, internet zit toch wel in de dagelijkse basis ingebakken.

We vliegen om 13.30 een het boarden begint op tijd. zo vliegen we lekker 'on time' naar Atlanta op stoelen 29 e,f en g. De vlucht verloopt soepel en in een uurtje zijn we in Atlanta waar we nog lekker wat tijd hebben. Michael en ik zijn het eens dat dit traject toch wel het beste traject is wat we ooit hebben gehad: minimale tijd op de eerste vlucht, een heerlijk rustig en prettig vliegveld en een tweede vlucht die niet langer is dan de vluchten vanuit andere plaatsen. Met Delta is het goed vliegen (alleen jammer dat ze geen Economy plus hebben) en de lange vlucht wordt uitgevoerd door North West Airlines waar toch best wel wat luxe in is.

  In Atlanta haal ik ook wat te eten bij Panda. Voor $5,99 heb ik een prima maaltijd met rice, beef and broccoli en chicken and green beans. Het smaakt super! en ik geniet er erg van. Steven heeft zijn Nintendo DS maar weer eens gepakt en zit heerlijk onderuit gezakt te spelen. Er is al een discussie met Michael geweest over internet en de kosten daarvan. Niet alles is gratis en gemakkelijk, maar hij heeft mazzel want mama wil even haar mail bekijken en daarna staat de computer tot zijn beschikking. We mogen één dag internetten voor $6,95. Dat wordt oor de vlucht beperkt tot twee uur, maar alsnog hebben we er plezier van.

Om 17.30 uur horen we de lucht in te gaan, maar zijn dan net aan het boarden. Het wordt dan ook een half uurtje later voor wij opstijgen en in het rijtje vliegtuigen staan. Dit keer hebben we stoelen 22 h,i en j. Steven en ik zitten aan het raam en Michael aan de andere kant van het gangpad. Hij heeft mazzel want hij heeft drie stoelen voor zich alleen en daar maakt hij dankbaar gebruik van.

Omdat we op de heenvlucht een kindermaaltijd voor Steven kregen, die we niet hadden besteld heeft Michael dit nu gecheckt op de site. Er staat niets en hij besluit een zoutarme maaltijd te bestellen zodat we er zeker van zijn dat er geen kindermaaltijd komt. Ik denk dat we dat maar vaker doen, want het is een prima maaltijd. Als iedereen mag kiezen tussen chicken en vegetarean, waarbij de chicken zwemt in een bonenprut, eet ik een rijst, mais/doperwten, kip maaltijd met een heerlijke salade met balsamica dressing. En ook het 'ontbijt' is veel beter: een bagel met jam in plaats van een egg-sandwich........zoals het klinkt smaakt ie ook.

We proberen wat te slapen, maar zoals gebruikelijk blijft het bij soezen. Steven redt net één uurtje slaap.

Na acht uur vliegen komen we 20 minuten eerder aan dan verwacht: 07.45 uur! De vlucht is bijna zonder turbulentie. Dat mag van mij vaker zo.  

We zijn lekker snel uit het vliegtuig en de paspoort controle is ook erg overzichtelijk! Dus op naar de bagageband.

Onze hoop op snel de koffers krijgen is al snel voorbij. Te vroeg inchecken is pas laat koffers krijgen en zo komen ze bijna als laatste de band op rollen. Echter de doos met golfclub ( en heel wat scrapspullen) is er niet bij. IN eerste instantie ligt hij ook niet op de band met bagage met de ongewone afmetingen, maar gelukkig als alle passagiers verdwenen zijn met hun spulletjes komt de doos toch daar de band op rollen en kunnen we lekker naar huis.

Bij de controle staat niemand, terwijl het één straatje verder erg druk is bij de controle. Voor ons geen probleem met onze 4 koffer, 1 tas, 1 doos en 4 handbagage.

Buiten staat de bus naar het langparkeerders terrein al te wachten en we zetten rustig al onze spullen in de bus en laten ons vervoeren. Als alles weer buiten op de stoep naast de bus staat gaat Michael de auto halen en past zowaar alles daar nog in ook.

Eenmaal thuis worden we echter niet verwelkomt door de katten. Van Pluis zijn we dat gewend, onze bijna 2-jarige cyperse is overdag altijd de hort op. Maar ons 18-jarig lapje Pommie gaat nooit verder da de tuin. Ze is in geen velden of wegen te bekennen. Voor we weggingen ging het nog wel goed met haar. Ze was mager en had moeite met zichzelf schoon te houden, maar dronk nog en genoot van alle aandacht. We hebben al een signaal in onze vakantie gehad dat ze er niet heel goed meer aan toe is en weten niet wat we thuis aan zulen treffen. Maar er is geen poes! Ook na een rondje om het huis is er geen poes te bekennen. We vermoeden dat dit haar tijd is en ze een plekje heeft gezocht, maar dat is moeilijk voor steven en hij gaat nog eens een rondje.

Ondertussen pak ik de koffers uit. Niet alle lego heeft het overleefd, dus dat wordt opnieuw bouwen. Alle scrapspullen gaan op tafel om ze rond drie uurdoor Yvonne te laten bewonderen. Als de mannen even gaan slapen doe ik nog even snel boodschappen, zodat we ook weer wat verse etenswaren hebben.

Pluis is ondertussen binnen gewandeld en waardeert de aandacht die ze weer krijgt zeer! We moeten haar wel even ontdoen van drie teken.

Yvonne komt de scrapspullen bekijken en mij wakker houden en neemt een mooie bos fleurige bloemen mee.

Nog steeds geen Pommie en rond 17.30 uur gaan we ons toch maar eens melden bij onze uitlaatservice Kwispelen. Is ze al langer afwezig want we hebben buiten onder de tafel een bakje eten gezien? Ja inderdaad, sinds mijn ouders weg zijn (zaterdag) is Pommie niet meer gesignaleerd. Er is wel gezocht, maar ze is niet meer thuis geweest.

Dan volgt er een rondje bellen: de dierenambulance is onderweg en kan niets nakijken en we worden verwezen naar Amivedi. Via het centrale nummer naar een nummer hier in de buurt. Nee, ze is niet gesignaleerd....oh ja toch! Een zwart bandje met een belletje? Ja, er is een lapje gevonden in de Veenenburg, een straat hierachter, maar.....ze is overleden! Dat bevestigd de vermoedens hier. Steven is ontroostbaar. Ik ben blij dat we zelf de stap niet hoeven te nemen bij thuiskomst of een dode kat in de kamer vinden.

Om 21.00 uur hoor ik van de dierambulance het volledige verhaal. Ze wandelde op de Veenenburg toen ze gesignaleerd is. Tijdens onze vakantie is het steeds slechter met haar gegaan (dat hebben mijn ouders ook gemeld) en iemand heeft haar naar de dierenarts gebracht. De dierenarts heeft haar laten inslapen naar aanleiding van haar conditie en ze dronk niet meer. Het is fijn om het hele verhaal te kennen en morgen mogen Michael en Steven haar nog even zien. 

Even nog een update: Steven en Michael zijn afscheid gaan nemen van Pommie en hebben er vrede mee dat ze na zo'n lang leven er niet meer is. Op de weg naar huis zijn ze langs het asiel gereden en hebben Saartje meegenomen. Een 3 maanden oude schildpadpoes. Nou, ik kan je wel zeggen dat dat afleiding geeft. Onze andere poes Pluis moet wel nog even wennen.